ตอนที่ 2 อาหกและน้าหก
ฟางหรูเป็นลูกสาวคนโตของฟางฉางชิ่ง
นางอายุเพียง 14 ปี
เสื้อผ้าเก่าของนางไม่ได้มีขนาดเหมาะกับสามพี่น้องเลยแม้แต่น้อย
ทว่ามันเป็นเพราะอากาศที่หนาวเหน็บบังคับ ตราบใดที่มันสามารถช่วยให้ร่างกายอบอุ่นได้
ทั้งสามย่อมไม่สนใจความสวยงามของมันแน่นอน
ฟางฮั่นหยิบยื่นเสื้อผ้าที่ค่อนข้างหนาให้กับฟางฉือและฟางหมิงหวย
ซึ่งฟางฉือรีบรับมันไปและจัดการกับตนเองอย่างรวดเร็ว
นางโตกว่าฟางหมิงหวยและสามารถแต่งตัวเองได้แล้ว ทว่าเด็กชายน้อยกลับเงอะงะและอยู่ในสภาวะทำอะไรไม่ถูก
ฟางฉางชิ่งรีบตรงเข้ามาช่วยเหลือเด็กน้อยทันที
อย่างไรเขาก็เป็นเพียงชายชาวนาที่ตรากตรำทำงานจึงไม่ค่อยที่จะพิถีพิถันในการแต่งตัวให้เด็ก
ๆ เท่าไหร่นัก
เมื่อนางได้เห็นเช่นนั้นจึงรู้สึกรับไม่ได้กับสภาพของน้องชาย
รอยยิ้มจางเผยบนใบหน้า นางเข้ามาช่วยเหลือเด็กชายสวมเสื้อผ้าทันที
เด็กน้อยทั้งสองคนซุกตัวอยู่ในเสื้อและกางเกงที่หลวมโพรก
รูโหว่ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นทำให้พวกเขาต้องใช้เชือกฟางเมื่อมัดมันเอาไว้กันไม่ให้ลมเข้า
ฟางฮั่นหยิบเสื้อผ้าฝ้ายออกมาซึ่งมันค่อนข้างที่จะบาง
แต่นางไม่ได้สนใจอะไรนัก ตอนนี้นางเร่งรีบจัดการตนเองอย่างรวดเร็ว
ในโลกก่อนหน้านี้
เมื่อครั้งนางยังเยาว์ นางอาศัยอยู่บนภูเขากับตาและยาย
ตอนนั้นนางมีหน้าที่ดูแลน้องชายของตนเองเพื่อแบ่งเบาภาระให้กับสองตายาย เช่นนี้ทักษะการดูแลเด็กจึงเป็นสิ่งที่นางค่อนข้างจะทำได้ดีเลยทีเดียว
ฟางฉางชิ่งที่ไม่สามารถช่วยอะไรเด็ก ๆ
ได้เลยรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เขาพยายามช่วยปิดกั้นช่องลมต่าง ๆ
เพื่อไม่ให้ลมหนาวปะทะเข้ากับเด็ก ๆ โดยตรงอย่างสุดกำลัง เขายืนมองหลานสาววัย 9 ขวบที่ร่างกายสั่นเทาแต่กำลังพยายามช่วยเหลือเด็กน้อยทั้งสองก็อดที่จะเผยรอยยิ้มจางไม่ได้
เมื่อเด็กทั้งสองเรียบร้อยแล้วนางจึงหันกลับมาจัดการตนเอง
ภายในใจของเขายกยิ้มขึ้นพร้อมกับคิดว่าหลานสาวคนนี้ช่างเป็นเด็กดีพร้อมทั้งรู้จักวิธีดูแลน้องชายและน้องสาวของตนอย่างแท้จริง
เขาคิดคร่ำครวญอยู่ภายในใจแล้วรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
นางช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ เช่นนี้นางจะกลายเป็นคนอกตัญญูได้อย่างไรกัน ? นางน่ะหรือจะผลักน้องชายของเรือนถัดไปให้ตกน้ำโดยเจตนา
นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย !
เมื่อคิดถึงเด็ก ๆ เหล่านั้น
เขาพลันนึกภาพของย่าที่ค่อนข้างจะลำเอียงเข้าข้างเด็กชายคนนั้นอย่างไม่ยุติธรรม
ท้ายที่สุดแล้วฟางฉางชิ่งก็กลายเป็นน้องสุดท้องที่แยกตัวออกจากครอบครัว
เขาไม่เคยต่อว่าหรือก่นด่าในการกระทำ เพียงแค่ปล่อยเฉยเมย ไม่สนใจเท่านั้น
แต่จิตใจกลับรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองเห็นเด็กทั้งสามคนนี้ต้องเผชิญหน้ากับความเลวร้ายที่ไม่สามารถต่อต้านได้
หลังจากที่จัดการตนเองเรียบร้อยแล้ว
ฟางฮั่นหันไปหาฟางฉางชิ่งด้วยความลำบากใจ “อาหก… การทำเช่นนี้
อาจะมีปัญหากับน้าหกหรือไม่…”
ฟางฉางชิ่งรู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกับเห็นว่าเด็ก
ๆ เริ่มผ่อนคลายกันได้แล้ว เขากางแขนขนาดใหญ่สองข้างออกพร้อมกับโอบกอดทุกคนเอาไว้อย่างแน่นหนาพร้อมกล่าวออกมาอย่างอบอุ่น
“อย่าคิดมากเรื่องอื่นเลย ไปกันเถิด กลับบ้านไปกับอาหกก่อนนะ”
ครอบครัวของฟางฉางชิ่งไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก
ผ้าฝ้ายตัวเก่าที่ฟางหรูใส่ไม่ได้แล้วมักจะถูกนำไปรื้อออกและเอาไปเติมใส่เสื้อตัวใหม่
เช่นนี้จึงทำให้เสื้อผ้าชุดปัจจุบันของฟางหรูค่อนข้างที่จะหนาที่สุดในบ้าน
ด้วยเหตุนี้ฟางฉางชิ่งจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยิบผ้านวมขนาดใหญ่สองผืนติดมือออกจากบ้านมา
เขาตั้งใจที่จะห่อตัวเด็กน้อยเหล่านี้เอาไว้เพื่อป้องกันลมหนาว
ในช่วงฤดูหนาว ผู้คนที่อยู่ในหมู่บ้านมักจะสวมใส่เสื้อผ้าขนสัตว์
โดยเฉพาะวันที่ต้องเผชิญหน้ากับพายุหิมะอย่างนี้
ทุกครัวเรือนจะปิดประตูและเข้าครัวปรุงอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
บรรยากาศจะอบอวลไปด้วยควันไฟและความอบอุ่น
ฟางฉางชิ่งก้มตัวลงไปพร้อมกับยืดแขนออกกว้างเพื่อจัดการห่อเด็ก
ๆ ให้อยู่ในผ้านวม
ฟางหมิงหวยที่ยังเด็กอยู่ ขาเล็ก ๆ
ของเขาแกว่งไกวไปมาอย่างยุกยิกและเขาก็อยู่ไม่สุขในผ้าห่มผืนใหญ่
ฟางฉางชิ่งเดินช้าลงเล็กน้อยพร้อมกับค่อย ๆ เกลี้ยกล่อมเด็กชายอย่างอ่อนโยน
“หวยเอ๋ออดทนไว้ก่อนเถิด เราใกล้จะถึงบ้านกันแล้วล่ะ”
ฟางหมิงหวยได้ยินเช่นนั้นรีบตอบกลับอย่างกระตือรือร้น
“ขอรับอาหก ข้าจะอยู่เฉย ๆ แต่ว่าอาอย่าปล่อยให้พี่ใหญ่หนาวตายนะ ! ”
ฟางฉางชิ่งมองไปที่ถนนลูกรังซึ่งว่างเปล่าไร้ผู้คนตรงหน้า
เขาแทบจะนึกไม่ออกเลยว่าหลานทั้งสามคนต้องเผชิญกับอะไรบ้างหลังจากถูกขับไล่ออกจากบ้าน
ทั้งสามอยู่ในชุดที่บางเฉียบและยืนอยู่กลางพายุหิมะ !
จิตใจของฟางฉางชิ่งหดหู่อีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
เขาไม่กล้าที่จะจินตนาการเลยว่าถ้าหากสุดท้ายแล้วเขามาที่นี่ไม่ทัน…
‘ข้าไม่กล้าคิดถึงมันเลยด้วยซ้ำ ! ’
‘ใครบางคนที่มีศักดิ์เป็นถึงย่าแท้ ๆ
ของเด็กเหล่านี้ เหตุใดจึงได้โหดเหี้ยมและไร้หัวใจมากขนาดนั้น
ที่นั่นคือบ้านของเด็ก ๆ !’
ในกระท่อมหลังเล็กอยู่ด้านหน้า
มีกระดาษน้ำมันอย่างหนาปิดกั้นหน้าต่างเอาไว้
ข้าวโพดจำนวนหนึ่งถูกวางเอาไว้ที่ระเบียงหน้าบ้าน รั้วไม้ยาวประมาณหนึ่งล้อมรอบสวนผักเล็ก
ๆ เอาไว้อย่างพอดิบพอดี
มันคือบ้านของฟางฉางชิ่ง
ชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถวนี้จะมีสภาพแวดล้อมเป็นตัวตัดสินว่าวันนี้พวกเขาจะได้กินอะไร
ถ้าหากพวกเขาไม่สามารถนำผลผลิตไปเปลี่ยนเป็นเงินได้
พวกเขาก็จะแบ่งปันและเปลี่ยนซึ่งกันและกันแทน
ขณะที่ได้ยินการเคลื่อนไหวที่หน้าประตูบ้าน
ฉับพลันประตูถูกเปิดออกในทันที คน ๆ นั้นคือน้าหกที่เปิดประตูออกมาอย่างเร่งรีบ
นางเห็นว่าผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวได้พาลูกหลานกลับมาแล้ว
ลมหายใจยาวถูกปล่อยออกมาอย่างโล่งอก
สายตาของนางสังเกตเห็นว่าเด็กทั้งสามตัวเย็นและใบหน้าซีดขาว
เสียงของนางกลับสั่นเครือเมื่อกล่าว “โอ้ รีบพาเด็ก ๆ เข้ามาด้านในเถิด
อากาศข้างนอกหนาวเกินไปจริงๆ”
ฟางฉางชิ่งเดินเซไปเซมานิดหน่อยก่อนที่จะเอื้อมมือส่งผ้านวมผืนใหญ่ให้กับสาวใหญ่ตรงหน้า
มืออีกข้างของเขาที่เหลือผลักให้หลานทั้งสามเข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบ
“เด็ก ๆ เข้าไปในบ้านเร็วเข้า ! ”
ในที่สุดทุกคนเข้ามานั่งภายในบ้านและเริ่มรู้สึกอุ่น
ฟางฮั่นนั่งลงและกำลังคิดว่า…...ในที่สุดนางก็ยังมีชีวิตอยู่
ส่วนเด็กอีกสองคนกำลังตื่นเต้นและฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
ฟางหรูอายุ 14 ปีเดินออกมาจากครัวด้วยดวงตาแดงก่ำ
นางยกหม้อดินเผาออกมาพร้อมควันที่พวยพุ่ง ถ้วยน้อย 3 ถ้วยถูกวางไว้บนพื้นพร้อมด้วยควันที่ลอยขึ้นในอากาศเพราะความร้อน
จากนั้นนางยื่นช้อนให้กับสามพี่น้องพร้อมกล่าว “กินข้าวต้มนี้ก่อนเถิด
ร่างกายจะได้อบอุ่น”
ฟางฮั่นมองไปที่ถ้วยข้าวต้มตรงหน้า
นางหยิบช้อนและกำลังจะเอื้อมมือไปเพื่อตักมันเข้าปาก
ทว่านางกลับรู้สึกราวกับโลกหมุนอย่างรวดเร็วและจากนั้นดวงตานางก็มืดสนิท…
อาจเป็นเพราะร่างกายของนางปรับตัวไม่ทันกับการเข้ามาอยู่ในบ้านที่อบอุ่นจากก่อนหน้าที่หนาวจัด
เช่นนี้จึงทำให้นางเป็นลมไปอย่างง่ายดาย
……
ที่ด้านนอก
พายุหิมะกำลังพัดโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
เสียงหวีดหวิวแสบแก้วหูดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ภายในกระท่อมน้อย ใบหน้าของฟางฮั่นซีดขาวและหายใจหอบถี่
นางหลับตาอยู่บนเตียงอิฐที่แสนอบอุ่น
ก่อนหน้านี้ฟางฮั่นมีไข้สูงจัดจนทำให้ตายตกไป
ด้วยเหตุผลนี้จึงทำให้วิญญาณของนางได้เข้าแทนที่อย่างเหมาะเจาะ
หลังจากที่นางได้ครอบครองร่างกายนี้ ทำให้การเต้นของหัวใจของฟางฮั่นได้กลับฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
สิ่งที่ฟางฮั่นยังคงคิดอยู่ภายในหัวคือการเอาตัวรอดจากสภาวะที่หนาวเหน็บ
ก่อนจะตายนางจะต้องทำให้น้องทั้งสองรอดพ้นจากสภาวะเลวร้ายนี้ให้ได้
เช่นนี้ทำให้นางและฟางฮั่นตัวปลอมยังคงอยู่ในสภาวะที่ไม่แน่ชัด
หลังจากที่ได้เข้าสู่กระท่อมที่อบอุ่น ร่างกายของฟางฮั่นผ่อนคลายลงและตระหนักรู้ว่าทุกสิ่งคลี่คลายแล้ว
วิญญาณของนางจึงถูกปลดปล่อยออกไปอย่างที่ควรจะเป็นในคราวแรก
ความเย็นเข้ามาแทนที่ในร่างกายอีกครั้งทำให้ร่างกายของฟางฮั่นเข้าสู่สภาวะหมดสติทันที
เด็กน้อยทั้งสองนั่งข้างกายพี่สาวของตนไม่ยอมห่าง
พวกเขาเกรงว่าพี่สาวของตนจะหลับไปเหมือนกับก่อนหน้านี้และจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง…
ฟางหรูถือถ้วยข้าวต้มและนั่งอยู่ข้างกายของเด็กน้อยพร้อมกล่าวปลอบโยนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
นางพยายามเกลี้ยกล่อมให้เด็กทั้งสองเข้าใจว่าพี่สาวของพวกเขากำลังหลับใหลจากความอ่อนล้าเท่านั้น
ฟางฉือเริ่มกัดเล็บของตนเองอย่างร้อนรน
ดวงตาของนางจับจ้องไปที่ถ้วยข้าวต้มของตนอย่างกระสับกระส่าย
จากนั้นนางเปิดปากพูดขึ้นมาอย่างเคอะเขิน “พี่หรู…
ถ้าข้ายกข้าวต้มนั้นให้กับพี่ใหญ่ มันจะทำให้พี่ใหญ่ตื่นขึ้นมาเร็วๆ ไหม…”
ฟางหมิงหวยสูดขี้มูกที่เลอะเทอะของตนเองพร้อมกับพูดด้วยเช่นกัน
“หวยเอ๋อจะไม่กินอะไรแล้ว ข้ายกมันให้กับพี่ใหญ่ทั้งหมดเลย ! ”
น้าหกที่อยู่ใกล้ถึงกลับรู้สึกดวงตาร้อนผ่าวกับฉากตรงหน้า
น้องชายอีกคนที่อยู่ในบ้านชื่อฟางหมิงเหออายุเพียง
2 ขวบ เขานอนอยู่บนเตียงอิฐด้วยท่าทีไร้เดียงสา ปากยังคงดูดนิ้วมือเอาไว้อย่างแนบแน่นและหลับสบายใจไร้กังวล
ส่วนฟางฉือและฟางหมิงหวยตัวน้อยนั้นยังอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่
ทั้งสองไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลยในเวลานี้
ฟางฉางชิ่งและน้าหกนั้นยังคงมองดูสถานการณ์อยู่ห่าง
ๆ แต่น้าหกนั้นเป็นสาวใหญ่ที่ค่อนข้างจุกจิกเล็กน้อย แต่นางก็ไม่อยากให้ลูกหลานเกลียดตน
เช่นนี้นางจึงดึงแขนของสามีและกระซิบกับเขาอย่างแผ่วเบา
“ภรรยาของลุงใหญ่โหดร้ายเกินไปจริง ๆ !
ข้าได้ยินมาจากเสี่ยวหรูว่าเป็นเพราะหงเอ๋อที่ไม่มีเหตุผล
เขาขู่ฟางฮั่นว่าจะผลักหวยเอ๋อลงในแม่น้ำ
ฟางฮั่นไม่พอใจและรีบปกป้องน้องชายของตนแต่กลับถูกขัดขวางโดยฟางอ้าย
ผลสุดท้ายคือทั้งคู่หล่นลงไปในหลุมน้ำแข็งที่ชาวบ้านใช้ตกปลา
แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็ถูกช่วยเหลือขึ้นมาจนได้
แม้ฟางฮั่นจะรีบยกเสื้อผ้าเพื่อให้ทั้งสองคลายความหนาว
แต่ฟางอ้ายยังคงไม่พอใจและกล่าวโทษว่าฟางฮั่นจงใจผลักทั้งสองหล่นน้ำ
สุดท้ายแล้วทั้งสามพี่น้องกลับถูกด่าทอว่าเป็นเด็กเนรคุณและถูกขับไล่ออกจากบ้านของตนเอง
อากาศในวันนี้หนาวมากจริง ๆ ข้ารู้สึกหดหู่และเจ็บปวดใจยิ่งนัก
หลานทั้งสามล้วนแต่เป็นเด็กดี พ่อแม่ของพวกเขาได้จากไปแล้วเนิ่นนาน
แถมภรรยาของลุงใหญ่คอยมุ่งร้ายหมายเอาชีวิตอยู่ตลอดเวลา มันช่างเป็นสถานการณ์ที่โหดร้ายเกินกว่าเด็ก
ๆ จะรับมือได้ไหว…”
ฟางฉางชิ่งเห็นว่าภรรยาทุกข์ใจกับสถานการณ์นี้อย่างมาก
แต่เขาไม่รู้ถึงวิธีปลอบโยนที่ดีจึงทำได้เพียงลูบหลังนางเพื่อปลอบประโลมเท่านั้น
ตอนที่ฟางหรูอายุได้ 7 ขวบ
น้าหกเคยตั้งครรภ์ แต่ในฤดูหนาวหนึ่ง นางถูกผลักโดยฟางอ้ายจนนางล้ม
และเป็นเหตุให้นางแท้งลูกตอนอายุครรภ์ได้ 4 เดือน......
ในเวลานั้นย่าของฟางอ้ายได้ใช้ความเป็นอาวุโสที่สุดในบ้านกล่าวโทษว่านางปล่อยปะละเลยลูกของตนเอง
อีกทั้งกล่าวโทษว่าลูกของนางได้ก่อกวนอีกฝ่ายจนทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัวและต้องป้องกันตัว
คำเสียดสีในคราวนั้นยังตามหลอกหลอนมาจวบจนทุกวันนี้
น้าหกรู้สึกโกรธจัดจนแทบจะเป็นลมเมื่อคิดถึงมันอีกครั้ง
ฟางฉางชิ่งเป็นเพียงผู้น้อยภายในตระกูล
พ่อและแม่ของเขาตายจากไปอย่างรวดเร็วและพี่ชายของเขาได้ย้ายออกจากหมู่บ้านไปแล้ว
ไม่มีใครสักคนในตระกูลฟางที่อยากจะยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องนี้
เรื่องนี้ได้ยินไปถึงญาติของน้าหก
ทำให้คนในตระกูลโจวกว่าครึ่งได้ออกมาเผชิญหน้ากับหัวหน้าตระกูลฟาง
แต่อีกฝ่ายกลับตอบมาสั้นๆ ว่า “เด็กก็คือเด็ก พวกเขายังไม่รู้เรื่อง
จะไปถือสาอะไรมากมาย”
เวลานั้นฟางฉางชิ่งรีบมุ่งหน้าไปที่บ้านของลุงของตนเพื่อทวงถามความยุติธรรม
ตอนนั้นมีเพียงพ่อของฟางฮั่นคนเดียวเท่านั้นที่ลุกขึ้นยืนเพื่อพูดความจริง
หมายคืนความยุติธรรมให้กับพวกเขา
ภายใต้แรงกดดันทั้งหมดทำให้สามารถบีบบังคับให้ฟางอ้ายขอโทษฟางฉางชิ่งได้ในที่สุด
ด้วยเหตุนี้ผู้เป็นย่าจึงคิดว่าฟางฉางชิ่งนั้นกลายเป็นคนนอกคอกที่เห็นเมียดีกว่าญาติของตน
จากนั้นฉากเรียกน้ำตาครั้งใหญ่ได้ปรากฏขึ้นจนทำให้เขาทนไม่ไหวและหันหลังให้กับตระกูลนี้อย่างถาวร
หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไป
หรวนชิงชิงซึ่งเป็นแม่ของฟางฮั่นมักจะอุ้มตะกร้าไข่ที่เก็บได้มาที่บ้านของน้าหกอยู่เสมอ
การพูดคุยเป็นประจำทำให้ความเหงาของน้าหกคลายลงไปอย่างมาก
สิ่งนี้ทำให้นางมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมมากโข
ไม่กี่วันถัดมาหรวนชิงชิงได้ตั้งท้องฟางฉือ
น้าหกรู้สึกว่านี่คือการกลับมาเกิดใหม่ของลูกที่นางเพิ่งสูญเสียไป
จึงทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวยิ่งแน่นแฟ้นอย่างมาก
แม้ว่าหลังจากที่ฟางฉางเกิ่งหายตัวไปและหรวนชิงชิงได้เสียชีวิตจากโรคภัยไข้เจ็บ
แต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวยังคงแนบแน่น
น้าหกมักจะคอยดูแลสามพี่น้องที่กำพร้าแม่และพ่ออยู่ตลอดเวลา
ทันทีที่ได้ยินข่าวว่าทั้งสามพี่น้องถูกขับไล่ออกจากบ้าน
มีเพียงครอบครัวของฟางฉางชิ่งที่รีบออกตามหาเด็กทั้งสามอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะพาพวกเขากลับมาบ้านของตน
อย่างไรก็ตามไม่มีใครไม่รู้ว่าเด็กทั้งสามได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส
แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็เต็มใจเพราะฟางฮั่นเป็นพี่สาวที่ดีคอยปกป้องดูแลพวกเขาตลอด
แต่เวลานี้พี่สาวที่แสนดีของพวกเขาได้ตกลงไปในแม่น้ำที่หนาวเย็นราวน้ำแข็งเพื่อป้องกันไม่ให้ยมทูตเอาตัวน้องชายของตนไป
กลับกลายเป็นนางที่มีไข้สูงและส่งผลให้วิญญาณของนางต้องถูกพรากจากไปแทน
นี่คือเหตุผลที่ร่างของฟางฮั่นถูกแทนที่โดยวิญญาณที่มาจากศตวรรษที่ 21 !
ไม่มีคอมเม้น