"อืมมม อือออ"

ผมขยี้ตาและอ้าปากหาวอย่างง่วงงุนพลางหันไปมองคนข้างๆ ที่นอนกุมท้องตัวเอง

"เป็นอะไร"

"อืออ"

"ซัน เป็นไร" ผมเขย่าไหล่เขาเบาๆ สีหน้าซันดูแย่มาก

"ปวดท้อง"

"ปวดท้องขี้หรอ"

"..."

"หรือจะขี้แตก"

"อย่าเล่นได้ไหม ปวดท้องจริงๆ " เขาพูดเสียงเบากลืนไปกับลม น้ำเสียงอ่อนแรงมาก เห็นแบบนี้ก็อดห่วงไม่ได้

"ลุกไหวไหม ปวดมากเปล่า" ซันพยักหน้า

ผมพยุงเขาให้นั่งรองหมอนแล้วลุกจากเตียงวิ่งไปหยิบยามาให้

"กินยาแก้ปวดหัวไปก่อน มันแก้ปวดเหมือนกันน่าจะช่วยได้ เสียดายที่ไม่มียาแก้ปวดท้อง"

"ขอบใจ" ซันว่าแล้วหยิบยาเข้าปาก

"เออ ลืมเอาน้ำให้ อมรอไว้ก่อน"

"ขม"

"หวานเป็นลมขมเป็นยา ไม่ใช่ยามันไม่ขม ถ้าเป็นขนมมันจะหวาน" มันมองผมเหมือนจะบอก ใช่เวลาเล่นไหม "รอแป๊ปนึง เดี๋ยวมา"

ว่าแล้วก็วิ่งเข้าใส่ตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาอย่างไวพร้อมปิดตู้เย็นดังปึ้งแล้ววิ่งไปหาซันที่เตียง แต่โชคร้ายหน่อย

พรืด!

ตุ๊บ!

...ผมสดุดขาตัวเองล้ม ยังดีที่ล้มใส่เตียงพอดีไม่งั้นหน้าแหก

"อ่ะ น้ำ"

"เจ็บไหม"

"เจ็บอะไร"

"เมื่อกี้ล้ม"

"อ๋อ ไม่ๆ กินน้ำเร็ว อมนานขนาดนั้นกูขมแทนแล้ว" มันพยักหน้าแล้วรับเอาน้ำจากผมไปดื่ม

"ขอบใจ"

"ไม่เป็นไร แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม"

"ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้ปวดไหล่มากเลยว่ะ"

"นอนๆ "

"...ไม่นวดให้หรอ"

"ห๊ะ"

"เปล่า"

"เมื่อกี้ได้ยินว่าไม่นวดให้หรอ"

"รู้แล้วห๊ะทำไม"

"ก็ห๊ะ เผื่อกูฟังผิด ถูกหรอ"

"..."

"อยากให้นวดก็บอกตรงๆ แหมมม" ผมยิ้มล้อ "แต่วันนี้ไม่ได้ ขี้เกียจ ง่วงด้วย ฝันดี" ผมบอกแล้วลุกเอาน้ำไปเก็บ กลับมาก็ปิดไฟแล้วขึ้นเตียงนอนต่อโดยไม่สนใจซันอีก

"...ฝันดี"

"แฮ่ก" ผมปาดเหงื่อที่ไหลลงข้างแก้มแล้วคว้าขวดน้ำข้างตัวมาดื่ม

ไหน ใครบอกไอ้เรนทำไม่ได้ กูออกกำลังกายทุกวันเว้ย ถึงจะออกวันนี้เป็นวันที่สองก็เถอะ

ซันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วหยิบขนมในถุงกินต่อหน้าต่อตาผม

"กินด้วยไหม อ้อ ลืม ต้องคุมน้ำหนัก :) "

"...." ไอ้นี่มันร้ายใช่เล่น เห็นแรกๆ นึกว่าเป็นคนดีแต่ไม่ ไม่ใช่เลยสักนิด!

กรุ๊บๆๆๆๆ

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่

อือหือ เสียงขนมกรอบน่ากินมาก

"มึงไปแดกที่อื่นดิ๊"

"ทำไม กูจะกินตรงนี้"

"ซัน แม่ง"

"เลิกออกดีไหม ไม่อยากให้มีกล้ามเนื้อ ตอนนี้หุ่นก็ดีอยู่แล้ว ลีนๆ กำลังดี"

"..." เออ หรือจะเลิกดี

"อยากได้อะไรเดี๋ยวเปย์ให้ ไม่ต้องออกแล้ว สภาพดูไม่ได้"

"แย่ขนาดนั้น? "

"ขนาดที่ไม่อยากให้ออก" ผมเลิกเสื้อขึ้นพร้อมก้มลงมองท้องตัวเอง

อือ นั่นดิ หุ่นตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว ออกกำลังกายทรมานจะตาย คุมอาหารด้วย ไอ้ซันก็บอกเปย์ มีแต่ได้นี่หว่า

"โอเค ตัดสินใจละ เลิกออกก็ได้" ซันยกยิ้มพอใจเหมือนจะมีเลศนัยอะไรแต่ก็คงคิดมากไปเอง "อย่าลืมที่บอกจะเปย์อ่ะ"

พยักหน้า

"ดี เอาขนมมากินหน่อยดิ" ผมขยับไปนั่งข้างๆ

"ขอดีๆ "

"กินด้วยย"

"หน้าอ้อนๆ "

"กินด้วยย"

"อ้าปาก"

"จะกินเอง"

"งั้นไม่ต้องกิน"

"เอ้า อ้าแล้วๆ " มันป้อนแล้วเอาไหล่พาดคอผมพร้อมขยับมือลูบหัวผมเล่น ผมเคี้ยวขนมและหลับตาพริ้มด้วยความสบายก่อนจะเลื้อยตัวลงไปนอนตักซัน

สบายจนเริ่มง่วง มีทั้งคนลูบหัวและป้อนขนมให้คือนิพพาน กำลังเคลิ้มๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดัง

ตริ๊งงงง

โอเค กูตื่นเต็มตาเลยโทรศัพท์เวร

"ของมึงหรอ" ผมถามพลางยกศีรษะขึ้นจากตัก

"อือ 네$$£&$*# (¥@¥-" ดูเหมือนที่บ้านจะโทรมามั้ง เกาหลีจ๋าขนาดนั้น คุยสักพักซันก็วางมือถือแล้วมองหน้าผม "เราไปเที่ยวกันไหม"

"คิดไงพาไปเที่ยว"

"อยากไป ไปด้วยกันนะ"

"มึงเป็นอะไร"

"เปล่า"

"ซัน เป็นอะไร"

"..."

"ไม่ชอบ อย่าทำแบบนี้ มีอะไรก็บอกดิวะ"

"เรียนจบแล้วกูต้องกลับไปที่บ้าน"

"อีกตั้งสองปี"

"สองปีมันไม่ได้เยอะเลยนะ"

"เออแหละ"

"อยากอยู่กับมึงนานๆ ว่ะ"

"ติดกูแล้วอะดิ"

"อือ เราไปเที่ยวกันนะ"

"จะไปเที่ยวไหนล่ะ"

"ไม่รู้"

"เอ้า"

"รู้แค่อยากอยู่ด้วยกันนานๆ "

"เออน่า อย่าหงอยไป กูรู้แหละว่ากูเป็นเพื่อนคนเดียวที่นี่ของมึงมึงก็ติดกูเป็นธรรมดา แต่เดี๋ยวกลับไปมึงก็เจอเพื่อนเก่าแล้ว ตอนนั้นมึงคงไม่ได้รำพึงรำพันอะไรกับกูหรอก เชื่อดิ"

"กูชอบมึงจริงๆ นะ"

"รู้ กูก็ชอบมึงนะ ถึงมึงจะนิสัยเสียบ้างแต่มึงก็เป็นสายเปย์ที่ดี มึงอยู่กับกูเป็นปีขนาดนี้ก็มีบ้างแหละที่คิดถึงกันอะ"

"ไม่ใช่ ชอบแบบ..."

"ไปๆ เดี๋ยวกูพาไปซื้อของกินที่ตลาด วันนี้กูเลี้ยงแต่ค่าน้ำมันมึงออกเองนะ มีไรอยากกินเป็นพิเศษมะ" ซันครุ่นคิดก่อนบอก

"บัวลอยไข่หวาน"

"โอเค"

เราขับรถสองชั่วโมงเพื่อมาตลาดคนเดินที่อยู่ห่างจากที่พักสี่สิบกิโลเพื่อมากินบัวลอย แจ๋วไหมล่ะ

"สิริ ใกล้ถึงร้านยัง" ผมถาม

"ใกล้แล้ว ขับตามทางไปอีกสองเมตรแล้วเลี้ยวขวาจะถึงร้านบัวลอย"

"นั่นๆ ร้านนั้นน่าจะใช่ร้านขายบัวลอย" ผมชี้มือบอกซัน พอเราพบเป้าหมายก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินหลบรถแล้วเดินขึ้นทางฟุตปาธมาที่ร้าน

"เอาบัวลอยไข่หวานสี่ถ้วยครับ ใส่ถุงกลับบ้านด้วยอีกสองถุงนะครับ"

"จ้า ไปนั่งรอในร้านก่อนนะ เดี๋ยวป้าเอาไปให้"

"ขอบคุณครับป้า" พวกผมเดินเข้าไปนั่งแล้วสำรวจร้านนิดหน่อย ค่อนข้างเป็นร้านที่ตกแต่งได้ดีเลย ข้างในร้านเป็นสีพาสเทลหลากสีสลับกันได้ดีและลงตัว องค์ประกอบอื่นๆ เข้ากับร้านมาก ชวนให้ดูเพลินน่าเข้า อื้ม ในอนาคตเปิดสักร้านดีไหมนะ เปิดเป็นร้านแซนวิช ตกแต่งลายน่ารักๆ จะได้ดึงดูดลูกค้าให้น่าเข้า น่าสนใจนะผมว่า

"คิดไร"

"ทำไมต้องอยากรู้ทุกเรื่อง"

"ก็อยากรู้"

"บ้านกูเรียกเสือก"

"อ่อ แล้วคิดไร"

"...ว่าจะเปิดร้านแบบนี้ในอนาคต"

"เปิดเมื่อไรบอกนะ อยากป็นหุ้นส่วน"

"อ่าห้ะ แต่ยังไม่ชัวร์นะว่าจะเปิด แค่คิดไว้เฉยๆ "

"อืม"

"ทานให้อร่อยนะหนุ่มๆ "

"ขอบคุณครับ" หลังจากของมาเสิร์ฟพวกเราก็ลงมือกินและไม่ได้คุยอะไรกันอีก จนกระทั่งทานเสร็จก็จ่ายตังและกลับขึ้นรถเพื่อตรงกลับคอนโดเลย ผมไม่ใช่พวกชอบความเงียบ ซึ่งระหว่างกลับบรรยากาศในรถก็เงียบจนผมทนไม่ไหวต้องพูดกลบความเงียบ

"จะไม่คุยอะไรหน่อยหรอ"

"ทางมันมืด ต้องใช้สมาธิ" ผมถอนหายใจแล้วหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น สมาธิก็ได้ ไม่กวนก็ได้ : ("กินขนมไหม"

"ไหนบอกจะใช้สมาธิ"

"อยู่หลังเบาะ จะกินก็หยิบเอา" ผมเอี้ยวตัวไปหลังรถแล้วหยิบขนมมาสองสามห่อ

"เตรียมไว้นานแล้วหรอ"

"พักนึง คนแถวนี้ชอบกินขนม"

"ขอบใจ"

พยักหน้า

"น้ำก็มีนะ แต่ไม่เย็น"

"อ่าห้ะ"

"กลัวไหม"

"? "

"มันมืด ทางก็เริ่มเปลี่ยว กลัวไหม"

"กลัว"

"กลัวห้ามออกมาคนเดียวตอนกลางคืนหรือค่ำๆ นะ"

"พูดเหมือนสั่งเสีย"

"..."

"กูล้อเล่นน ไม่จริงจังดิ อ่ะด๊องแด่งๆ "

"=_="

"กูมีเพลงอยากแนะนำ ฟังมะ"

"อือ"

"เออลืม เปิดเพลงไปด้วยคุยไปด้วยมึงขับได้แน่นะ"

"อยากเปิดก็เปิด"

"โอเค"

Baby, life was good to me But you just made it better I love the way you stand by me Through any kind of weather

ที่รัก ชีวิตนี้มันเคยดีสำหรับผม แต่คุณทำให้มันดีกว่าเดิมได้ ฉันรักที่คุณนั้นยืนอยู่ข้าง ๆ ผม ไม่ว่าภายนอกจะเป็นอย่างไรก็ตาม

I don’ t wanna run away, just wanna make your day When you feel the world is on your shoulders I don’ t wanna make it worse, just wanna make us work Baby, tell me I will do whatever

ผมไม่อยากจะวิ่งหนีไป เพียงแค่อยากทำให้มันเป็นวันที่ดีสำหรับคุณ ในตอนที่คุณรู้สึกว่าคุณกำลังแบกโลกอยู่ทั้งใบ ผมไม่อยากทำให้มันเลวร้ายลง แค่อยากทำให้เราสองคนผ่านพ้นไป ที่รัก บอกผมเลย ผมจะทำทุกอย่าง

It feels like nobody ever knew me until you knew me Feels like nobody ever loved me until you loved me Feels like nobody ever touched me until you touched me Baby, nobody, nobody until you

ความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครเลยจะรู้จักผมดีเท่าคุณ ความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครเลยจะรักผมได้ดีเท่าคุณ ความรู้สึกที่ว่าไม่มีใครเลยที่เคยสัมผัสในตัวผม จนคุณได้เข้ามา ไม่มีใครเลย ไม่มีใคร จนเป็นคุณ

Baby, it just took one hit of you, now I’ m addicted You never know what’ s missing Till you get everything you needed

ที่รัก แค่ได้สัมผัสคุณเพียงหนึ่งครั้ง ตอนนี้ผมนั้นโหยหา คุณไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งใดนั้นขาดหายไป จนกระทั่งคุณได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ

See it was enough to know If I ever let you go I would be no one Cause I never thought I’ d feel all the things you made me feel Wasn’ t looking for someone, oh, until you

แค่ได้เห็น นั่นก็พอรู้แล้วว่า หากผมนั้นปล่อยคุณไป ผมก็จะเป็นคนว่างเปล่า เพราะว่า ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างในแบบที่คุณทำให้ ไม่เคยมองหาใครสักคน จนกระทั่งเป็นคุณ

Until You – Shayne Ward ♫

"เพราะไหม"

"เพราะ"

"เพลงมันดีมาก"

"อือฮึ แล้วความหมายของเราเหมือนเพลงไหม"

"ความหมาย? ไม่รู้ดิ กูฟังเฉยๆ ไม่รู้ความหมายอะ"

"..."

"ทำไมอะ"

"เปล่า"

--------------------------------------------------------

ไปดับมู้ดซันซะงั้น 5555 กำลังจะโรแมนติกเลย น่าสงสาร //กลั้นขำ