"พี่ๆ พี่บอสส"
"อือออ"
"ตื่นๆๆๆๆ "
"อย่าปลุกก พี่เพิ่งนอนตอนตีสี่นะ"
"มันจะแปดโมงแล้วพี่ ลุกเร็ว"
"อย่ามาอำ ไม่เล่น"
"ผมเล่นตรงไหน นี่ผมใส่ชุดเตรียมไปเรียนรอแล้วนะพี่"
"อือๆๆ ขออีกนิดนึง"
"...หมดเวลานิดแล้วพี่! ตื่นเร็ว! "
"อะไรวะ เพิ่งหลับตาเอง ทำไมมันเร็วจัง"
"อย่าบ่น ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นสาย"
"อีกกี่นาทีแปดโมง"
"สามสิบ แต่พี่แต่งตัวนานกว่าสามสิบนาที"
"แป๊บเดียวๆ สัญญา นะๆ บาส พี่ขอนอนน้า"
"..." เมื่อเห็นว่าน้องมันเงียบไปผมก็ยิ้มกริ่มแล้วนอนต่อ ลูกอ้อนนี่มันใช้ได้ผลดีจริงๆ ZZZzzz
กึกๆๆๆๆ
"อือออ อย่าเขย่าตัว ง่วงง"
"อีกสิบสองนาทีพี่จะทันไหมเนี่ย! ลุกเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไปสายผมงอนนะ"
"อืมมม ลุกก็ด้าย" ผมพยุงตัวเองให้ทรงตัวยืนขึ้นดีๆ แล้วลืมตาที่พร้อมหลับได้ทุกเมื่อขึ้น
"มองผม" ผมช้อนตามองตามที่น้องมันบอก
"ง่วงอ่ะบาส"
"ก็พี่เล่นดูอนิเมะทั้งคืนไม่หลับไม่นอน ผมบอกพี่ให้นอนตั้งแต่ห้าทุ่มแล้วนะ ทำไมไม่ฟัง"
"ก็..." จูนสมองก่อน ทั้งสมองและร่างกายไม่พร้อมสำหรับการตอบคำถาม เปลี่ยนเรื่องดีกว่า "กินข้าวยัง"
"อย่าเปลี่ยนเรื่อง"
"ทำไมต้องเสียงแข็งใส่"
"อีกไม่ถึงสิบนาที สาย"
"ขอโทษษ"
"อยากขอโทษพี่ก็รีบไปแต่งตัว ถ้าคุยต่อแบบนี้พี่ว่าจะทันไหม หืม"
"ขอโทษ" ผมพูดเสียงหงอย นานๆ ทีบาสจะจริงจัง ตอนนี้น้องมันน่ากลัวชะมัด
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรียกว่าวิ่งผ่านน้ำเลยก็ได้ ฟุ่บฟั่บชุ่บชั่บเสร็จ
"ทันไหม"
"ผมปลุกพี่แล้ว แต่พี่ก็ไม่ยอมตื่น" บาสพูดเสียงเรียบ "ผมบอกแล้ว" น้องมันว่าพลางใช้นิ้วเคาะที่โต๊ะอย่างเป็นจังหวะ ผมจะพูดกับน้องมันต่อแต่บาสมันไม่ให้จังหวะผมได้พูดเลย "ไปเรียนก่อน กลับบ้านค่อยมาเคลียร์กัน" ผมพยักหน้ารับ บางทีมันก็น่ากลัวจนผมไม่กล้าเล่นกับมันเลย
...พักเที่ยง แน่นอนว่าปกติบาสจะมาหาผมและชวนคุย แต่วันนี้ไม่ ไม่มาให้เห็นหน้าเลยด้วย โกรธมากเลยเหรอวะ ทีหลังไม่กล้าตื่นสายแล้ว
คิดไปคิดมาจนลืมสั่งข้าวกิน รู้ตัวอีกทีก็ออดดังให้เข้าเรียนต่อแล้ว
โธ่ ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ
ตอนนี้ถึงเวลาเดินกลับบ้าน บาสก็เดินกลับด้วยกันแต่ไม่ยอมคุยกับผม
"บาส เลี้ยงหนมเอาไหม"
"..."
"เที่ยงนี้กินข้าวกับอะไรหรอ"
"..."
"เรียนวันนี้เป็นไงบ้าง"
"กลับบ้านค่อยเคลียร์นะ" บาสพูดด้วยเสียงเรียบเหมือนเมื่อเช้า ผมก็พยักหน้า
พอถึงบ้านผมก็นั่งจ้องหน้าบาส
"บาสส พี่ขอโทษ ทีหลังจะไม่ตื่นสายแล้ว บอกให้ตื่นก็จะตื่น นะ" ผมมองน้องมันด้วยหน้าอ้อนๆ พร้อมกลั้นหายใจไปด้วย
บาสมันเงียบไม่ยอมตอบแต่มองหน้าผมกลับนิ่งๆ รู้สึกกดดันว่ะ อยู่ๆ น้ำตาผมก็คลอทั้งที่มองหน้าน้องมันไปด้วย
"ตอบผม ทีหลังจะไม่ดื้ออีกแล้วใช่ไหม"
"อื้อ"
"ที่ผมโกรธเพราะว่าพี่ไม่ฟังผมเลย วันนี้ผมต้องรีบไปทำเวรแล้วก็พรีเซนต์หน้าชั้นเป็นกลุ่มแรก ผมไปไม่ทันแล้วก็ทำอะไรไม่ทันเลย"
"อือออ ขอโทษ" เสียงผมสั่นขึ้นเรื่อยๆ
"พี่ต้องฟังผมบ้าง เข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้ว" น้องขยับเข้ามาใกล้แล้วยกมือลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยีผมจนมันยุ่งแทน ผมไม่ได้ว่าอะไรแล้วก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้น้องมันทำจนพอใจ
"ไม่หงอยนะคนดี" บาสพูดเสียงอ่อนพลางบีบแก้มผมเล่น "ผมขอโทษที่ทำให้พี่คิดมาก ไม่ร้องนะครับ"
"อือ"
"จริงสิ พี่ยังไม่กินข้าวเช้าเลย ข้าวเที่ยงพี่กินรึยัง"
"ยัง"
"พี่ทำให้ผมเป็นห่วงมากนะ รู้ตัวไหม"
"..."
"งั้นพี่รอแป๊บนึง เดี๋ยวผมทำโจ้กให้"
"เอารสกุ้ง"
"โอเคครับ"
ผ่านไปไม่นานบาสก็ออกมาพร้อมถ้วยโจ้กรสกุ้งที่ผมชอบ
"กินเยอะๆ เอาให้หมดถ้วยเลยนะ พี่ผอมอยู่แล้วจะผอมมากกว่านี้ไม่ได้"
"ใส่ไปกี่ซองเนี่ย"
"ผมใส่ไปสามซอง"
"พี่กินไม่หมดหรอก"
"งั้นกินผมกินช่วย ผมก็ยังไม่กินข้าวตั้งแต่เช้าเหมือนพี่"
"แล้วมาบอกห่วง ตัวเองก็ทำให้พี่ห่วง รู้ตัวไหม"
"พี่ก็อปคำผมนี่"
"คิดไปเอง"
"คิดไปเองก็ได้ ป้อนผมหน่อยดิ"
"ป้อนแล้วเมื่อไหร่จะกินเสร็จ"
"คำเดียวก็ได้ คำเดียวก็ยังดี นะๆ "
ผมตักโจ้กแล้วป้อนไปคำนึงตามที่น้องมันขอ
"เอาอีกๆ "
"มาเอาอีกอะไร พูดเองว่าคำเดียวไม่ใช่หรอ"
"พี่อ่ะ ใจร้าย"
"ไปเอาช้อนมากินด้วยกันเร็วเด็กดี" ผมบอกแล้วใช้ช้อนที่ป้อนบาสตักโจ้กกินต่อ
"พี่บอสส พี่จะทำให้ผมละลายใช่ไหม ใจผมเหลวไปหมด" ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตักโจ้กกินต่ออีกคำ
"ไปเอาช้อนมากินด้วยกันเร็วๆ ไม่เอามาไม่ป้อนนะ"
"พี่จะป้อนผมหรอ! " ผมเมินเสียงน้องมัน ทำหน้าตาเหรอหราไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
บาสมองผมแล้วยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งไปเอาช้อนในครัว
"ป้อนๆๆ " ผมเอ็นดูความตื่นเต้นที่บาสรอผมป้อนจนอดยิ้มไม่ได้
บรรยากาศความตึงเครียดเมื่อกี้พลันหายไป แทนที่ด้วยเอ็นดูน้องมัน เมื่อกี้อย่างกับคนละคนเลย อย่าเป็นแบบนั้นอีกเลยนะ
"อ้าาาาม" ผมทำเสียงแล้วบาสก็อ้าปากงับช้อนเคี้ยวไปพลางยิ้มปริ่ม
แค่ป้อนเอง มีความสุขอะไรขนาดนั้น
"พี่น่ารักที่สุดโลก ผมจะไม่ยอมให้ใครได้พี่ไป ผมจะเป็นผัวพี่ให้ได้! " ผมยกมือโบกหัวบาสดังแปะ กำลังจะดีแล้วเชียว ไอ้เด็กนี่!
-- - - - -
ขอบคุณที่อ่านนะคะ ❤
ไม่มีคอมเม้น