ทันทีที่มีคนรับสายฉันก็รัวเสียงใส่ปลายสายอย่างร้อนรน

  " 1669 ใช่ไหมคะมีคนหมดสติค่ะ ใช่ค่ะ ที่ยูเอกรุ๊ปค่ะ ซอย××× เเถว××× ค่ะ รีบมานะคะ ค่ะขอบคุณค่ะ จะให้อุ้มคนป่วยลงไปข้างล่างเหรอคะ ถ้าไม่หายใจให้ทำCPR ถ้าลงไปรอข้างล่างจะไปถึงโรงพยาบาลได้เร็วกว่าค่ะ ได้ค่ะ "

  ฉันพูดผิดพูดถูกจนพี่ๆ เขาต้องบอกว่าใจเย็นกันเลยทีเดียว มันช่วยไม่ได้นี่นา

  ฉันพูดผิดพูดถูกจนพี่ๆบนโซฟาอย่างเป็นห่วง ทั้งๆ ที่ตอนเเรกตั้งใจจะมาแอบดูเเท้ๆ ดีใจจังที่มาเเอบมาดู ไม่งั้นประธานจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะเป็นยังไงถ้าเข้ามาเเล้วประธานไม่หายใจ เเค่คิดน้ำตาสีใสก็ไหลออกมาจากดวงตา ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะใช้มือช้อนร่างของประธานมาไว้ในอ้อมเเขนเเละใช้เเรงจากต้นขายกดันตัวขึ้น เเละรีบตรงไปที่ลิฟต์ทันที พอใกล้ถึงฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามือทั้ง2ข้างของฉันอุ้มร่างของประธานอยู่เเต่จะให้วิ่งลงไปก็ไม่ได้ก็ห้องประธานอยู่ชั้นบนสุดชั้นที่50น่ะสิ ฉันงัดทุกสกิลทุกความสามารถมาใช้ซึ่งมันก็ได้ผลพอลิฟต์ขึ้นมาถึงฉันก็อุ้มร่างประธานเข้าไปด้วยความรวดเร็วเเละใช้สกิลที่มีกดลงไปที่ชั้นล่างสุด ซึ่งคราวนี้ลำบากกว่าเดิม เพราะต้องก้มลงไป ฉันในตอนนี้ไม่กล้าเเม้เเต่จะปล่อยร่างท่านประธานเเตะพื้นเลย

  เมื่อลงมาถึงชั้นล่างฉันก็ได้ยินเสียงของรถกู้ภัยดังเข้ามา

  วี้ หว่อ วี้หว่อ

  เสียงไซเรนของรถพยาบาลที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พอถึงจังหวะนี้ขาก็รู้สึกไร้เรี่ยวเเรงขึ้นมาเฉยๆ ทั้งๆ ที่ประตูอยู่ใกล้เเค่นี้เองเเท้ๆ เเต่ถึงขาจะไม่มีเเรงฉันก็พยายามที่จะก้าวเดินต่อไป ขาที่ชาจนไร้ความรู้สึกไปเเล้ว น้ำตายิ่งไหลลงมาเรื่อยๆ จนใบหน้าของประธานในอ้อมเเขนเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของฉันเเต่มันก็ไม่อาจลดความสวยของเธอไปได้เลย

  พอเสียงไซเรนของรถพยาบาลเข้ามาใกล้ก็มีเจ้าหน้าที่กู้ภัยเเละพยาบาลกำลังรีบลงจากรถเเล้ววิ่งตรงมาที่ฉัน ในตอนที่ร่างของประธานถูกอุ้มไปโดยกู้ภัย ฉันก็ล้มลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเเรงจนพี่พยาบาลต้องเอายาดมมาให้พร้อมทั้งปฐมพยาบาลฉันไปด้วยอีกคนภาระพี่เขาเเท้ๆ

  ตอนนี้ฉันกำลังนั่งจ้องหน้าของท่านประธานที่หมดสติอยู่บนเตียง ในขณะที่รถพยาบาลกำลังมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลวัชรา ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้กับบริษัทที่สุด ระหว่างทางเจ้าหน้าที่เเละพยาบาลก็ทำงานกันอย่างเต็มที่

  "น้องคะ น้อง" พี่พยาบาลพูดขึ้นเพื่อเรียกคนที่คิดว่าเป็นคนรู้จักผู้ป่วย เพราะหญิงสาวคนนี้เอาเเต่จ้องหน้าคนป่วยเเล้วร้องไห้ไม่หยุด

  "ไม่เป็นไรนะคะ น้องเพื่อนน้องต้องปลอดภัยเเน่นอนค่ะ" พี่พยาบาลพูดเเล้วเอามือมาลูบหลังฉัน

  "พะ พี่ พูดจริงใช่ไหมคะ ท่านประธานจะปลอดภัยใช่ไหมคะ" ฉันพูดขึ้นพานเอามือปาดน้ำตา

  "ใช่ค่ะ เเต่ถ้าน้องเป็นอะไรไปอีกคนพวกพี่จะลำบากเเน่ เพราะงั้นอดทนเอาไว้ก่อนนะคะ"

  "หนูจะพยายามค่ะพี่ รู้สึกดีขึ้นเเล้วขอบคุณนะคะพี่" ฉันตอบเเละพยายามยิ้มเพื่อให้พี่พยาบาลสบายใจ

  "เก่งมากค่ะ"

  พี่พยาบาลหันมายิ้มให้ฉันทำให้ความกังวลค่อยๆ หายไปนิดหน่อย

  เเละความกังวลใจก็กลับมาอีกครั้ง เพราะตอนนี้ได้มาถึงโรงพยาบาลเเล้ว ร่างของประธานก็ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไปทันที

  ฉันที่เป็นห่วงเเต่ก็ไม่สามารถทำอะไรจึงได้แต่ลุกๆ นั่งๆ เเละเดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉินเท่านั้น

  ตื๊ด

  ผ่านไปสักพักประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกเตียงที่มีร่างของท่านประธานก็ถูกเข็นออกมาเพื่อพาไปยังห้องพักผู้ป่วยตามขั้นตอน

  "ปลอดภัยเเล้วใช่ไหมคะ" ฉันเขย่าเสื้อคุณหมออย่างต้องการคำตอบ

  "ครับ คนไข้ปลอดภัยดี เเต่ทางที่ดีอย่าให้เกิดอาการเเบบนี้อีกนะครับ ครั้งนี้มาถึงโรงพยาบาลเร็วจึงรักษาได้ทัน" หมอหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้ม

  "เเล้วประธานเป็นเเบบนี้เพราะอะไรคะ"ฉันถามอย่างสงสัย

  "ประธาน? คุณไม่ใช่ญาติคนไข้เหรอครับ"

  "ฉันเป็นพนักงานที่ทำงานในบริษัทของประธานค่ะ"

  "ครับ คนไข้มีอาการเเพ้อาหารอย่างรุนเเรง ทำให้ระบบทางเดินหายใจมีปัญหา ทำให้หายใจลำบาก มีอาการปวดท้องร่วมด้วย เเละมีผื่นคัน ครับซึ่งหมอให้ยากับคนไข้ไปเเล้ว เหลือเเค่ให้คนไข้นอนพักที่โรงพยาบาลสัก2-3วัน เพื่อรอดูอาการครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวจะให้พยาบาลพาไปห้องพักคนไข้นะครับ" พูดจบหมอหนุ่มก็เดินออกไปทันที

  ประธานเเพ้อาหารเหรอเนี่ย อันตรายสุดๆ ไปเลยไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะรุนเเรงขนาดนี้เป็นเเฟนคลับก็ไม่รู้ทุกเรื่องสินะ สงสัยต้องหาข้อมูลเพิ่มอย่างเร่งด่วนเเล้วสิ

  "เชิญค่ะ พี่จะนำทางไปห้องคนไข้นะคะ"

  " ค่ะ" ฉันกำลังเดินตามพี่พยาบาลเพื่อไปยังห้องพักของประธาน ในใจก็ประมวลผลอย่างหนักว่าจะทำยังไงดีถ้าท่านประธานตื่นขึ้นมา หรือเราจะหนีกลับบ้านเลยดีนะ

  เหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างฉัน จะยังไงนะเหรอผ่านไปแป๊บเดียวก็มาถึงห้องพักผู้ป่วยเลขสวยด้วยนะ911

  พี่พยาบาลบอกว่าท่านประธานอยู่ในนี้ ที่สำคัญพี่เขาบอกเเค่ว่ามีอะไรเรียกได้เเล้วก็เดินหายไปเลย

  แอด เสียงเปิดประตู

  ฉันเปิดประตูเบาๆ เเละพยายามเดินให้เงียบที่สุด พอเดินไปถึงกลางห้องก็พบกับเตียงผู้ป่วยขนาดใหญ่เเละบนเตียงก็มีร่างของท่านประธานสาวเจ้าของยูเอกรุ๊ปนอนอยู่ ที่ข้อมือของเธอก็มีสายน้ำเกลือติดอยู่ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาดึกมากเเล้ว จะทำยังไงดีนะไม่ได้เอากระเป๋าเงินมาด้วยสิ

  วันนี้ขอนอนด้วยนะคะท่านประธานพรุ่งนี้จะรีบออกไปนะคะ พูดจบฉันก็ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มใกล้ๆ กับเตียงผู้ป่วยอย่างโล่งอกที่เห็นท่านประธานปล่อยภัย

  "หาว” ฉันอ้าปากหาวขึ้นอย่างไม่น่าดูเท่าไร ช่วยไม่ได้ ก็ไม่มีใครมองนี่นา

  หลังจากที่หาวอยู่สักพักหนึ่งผลจากความเหนื่อยที่สะสมเเละเรื่องน่าตกใจที่เจอมาทำให้ฉันหลับไปในเวลาไม่นาน