ฟุ่บ
ผมพลิกตัวไปมาบนที่นอนพลางคิดว่าจะนอนต่อหรือลงไปเดินเซเว่นดี ฮึ่ม หิวว่ะ อยากกินขนมปังไส้หมูหยอง
ฟุ่บ
โค้กในตู้เย็นก็มีแต่ทดแทนไม่ได้อีกแหละ มันไม่ใช่ขนม เฮ้อ อยากกินขนม
ฟุ่บ
ยิ่งรอนานยิ่งหิวว่ะ ไปดีไหม เอางี้ๆ คิดถึงข้อดีเว้ย ไม่กินขนมตอนนี้ไม่อ้วน แต่กูกินแล้วไม่อ้วนนี่ กินก็ได้ปะ อืมมม ไม่กินตอนนี้จะผอมลงด้วย ไม่อะ ผอมไปไม่เอา กินดีกว่าไหม ไปแปรงฟันเถอะถ้างั้น ยังอยากกินอยู่ค่อยลงไปซิ้อก็ได้
หลังจากตกลงกับตัวเองเสร็จก็ลุกจากเตียงไปแปรงฟันทันใด แปรงเสร็จก็กินน้ำโค้กทดแทน ...ฮึ่ม เป็นอย่างที่คิดไว้ มันทดแทนไม่ได้ นึกถึงขนมปังนุ่มๆ กับหมูหยองแล้วก็สารพัดหลายอย่างที่อัดกันอยู่ในขนมปังขึ้นมามันก็ยิ่งหิวไปอีก เอาไงดี เปิดรูปดูของกินแบบที่หลายๆ คนทำกันก็ได้
ทับทิมกรอบ *แนบรูป*
ปูผัดผงกะหรี่ *แนบรูป*
ฉู่ฉี่ปลา *แนบรูป*
ลูกชุบ *แนบรูป*
ทุเรียนทอด *แนบรูป*
ขนมปังไส้ ฯลฯ *แนบรูป*
ขนมปัง! เห้ยยยย นี่มันของที่อยากกิน! โอ้ยยย ยิ่งดูยิ่งอยากกิน ใครบอกดูแล้วหายอยาก อยากกว่าเดิม!
ไม่นานนักเสียงท้องผมก็ร้องหลังจากเลื่อนไปเห็นหลายๆ เมนูที่มีแต่ของน่ากินๆ
โอเค เอาล่ะ! ได้ผลสรุปแล้ว คือออ ลง! ไป! เซ! เว่น!
ตื้อดือออ
"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ยินดีต้อนรับค่ะ" ผมพยักหน้าให้ก่อนจะเดินไปเลือกของใส่ตะกร้า
มีน้ำ ขนม ข้าว และของอีกเล็กน้อย แค่นี้ก็น่าจะพอ
"ทั้งหมด ห้าร้อยแปดสิบค่ะ" นี่กูซื้อเยอะขนาดนั้นเลยหรอวะ ผมล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง แต่มัน...ฉิบหาย ลืม
"เอ่อ อ่า เอ่อออ คือ...ห้าร้อยแปดสิบใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะ"
"เอ่อ" ระหว่างนั้นคนก็เริ่มทะยอยเข้าเซเว่นกันมากขึ้นจนตอนนี้คนเต็มเซเว่น เชี่ย มาได้ถูกเวลาจริงๆ มีคนแอบมองผมด้วยว่ะ เชี่ย อย่าม๊อง คนยิ่งลืมกระเป๋าตังอยู่ ถ้าบอกไปว่าลืมคงจะหน้าแตกแน่ๆ ไม่ได้ๆ เราจะหน้าแตกต่อหน้าคนทั้งเซเว่นไม่ได้ "ผมว่าผมนึกขึ้นได้ว่าจะเอาอะไรอีกนิดหน่อยน่ะครับ ขอตะกร้าของคืนแป๊ปนึงนะครับ" พนักงานเซเว่นพยักหน้าให้ก่อนจะเลื่อนตะกร้ามาให้ผม ผมรับไว้แล้วเดินไปโซนขนมอีกที
หิวว่ะ หิวววว อยากกินตอนนี้โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา ว่าจะโทรบอกซันก็บอกไม่ได้ เอาไงดีวะ
จังหวะนั้นเหมือนฟ้าประธานสวรรค์โปรดซันคนหล่อเพื่อนของผมให้เดอนเข้ามาเซเว่น ผมเห็นก็รีบเดินลิ่วๆ ตรงไปหาเขาทันที พอไปถึงตัวก็แอบจับมือมันนิดหน่อยพร้อมมองมันด้วยสายตาซาบซึ้งใจเป็นที่สุด
"ซัน มึงแบบ กูซาบซึ้ง มึงมันคนดีของสังคม ฮึก ยืมตังหน่อยดิ ลืมเอาเป๋าตังมา" เขายิ้มให้ก่อนจะยกมือขึ้นโยกหัวผมเบาๆ
"ว่าแล้ว"
"ยังไงก็เถอะ กูเกือบหน้าแตกแล้วคิดดูถ้ามึงไม่มาอะ ศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายอันหล่อแมนแฮนซั่มกูจะหายไปมากแค่ไหน ขอบคุณจริงๆ ว่ะ มึงแม่งมีประโยชน์ชิบ"
"อือ ไปจ่ายตังได้แล้ว"
"รับทราบครับ"
"หกร้อยสามสิบสามบาทนะคะ"
"ครับ" ผมขานรับก่อนซันจะควักเงินในกระเป๋าตัวเองจ่ายให้
เราเดินกลับคอนโดด้วยกันผมบอกขอบคุณพลางชวนคุยระหว่างเดิน
"มานี่ไม่คิดจะมีแฟนหรอ หรือว่าจะไปมีที่นู่น"
"หึงหรอ"
"บ้านมึงเถอะ แค่อยากรู้้ เห็นช่วงนี้มึงติดโทรศัพท์"
"เล่นเกม"
"เกมสำคัญกว่ากูหรอ เห้ยย ทำไมทำงี้อะ มึงเห็นเกมสำคัญกว่ากูได้ไง ไม่รักกูแล้วใช่ไหม : ("
"รัก"
"รักทำไมชอบเกมกว่ากูอะ"
"ชอบมึงมากกว่า เดี๋ยวกลับไปลบเลย" ผมอมยิ้มนิดๆ
"พูดเล่นน่า ไม่ต้องลบจริงจังก็ได้ เล่นไปเหอะ"
"ชอบมึงจริงๆ นะ"
"รู้ กูก็ชอบมึง ว่าแต่เล่นเกมไรอะ"
"ไม่ใช่ชอบแบบนั้น"
"ก็รู้ไง อะไรกับคำว่าชอบนักเนี่ย เกมไรๆ "
"ลืมชื่อแล้ว"
"เอ่า เออก็ได้ กลับห้องกินด้วยกัน กูซื้อมาให้มึงด้วย"
"แน่ใจหรอ ไม่ใช่กลับไปแดกหมดคนเดียวเหมือนทุกทีหรอกนะ"
"โหย มึงแย่อะ ใครได้ยินเค้าหาว่ากูเห็นแก่กินพอดี"
"แล้วจริงไหม"
"ฮ่า จริง" เขายกมือขึ้นมาโยกหัวผมอีกครั้งพร้อมยีเบาๆ ตบท้าย "จัดทรงเดิมให้ด้วย" ผมไม่ว่าถ้าใครจะเล่นหัวแต่ต้องจัดผมกลับเป็นทรงเดิมให้ด้วยก็พอ
"สัญญาได้ไหมว่าถ้ากู"
"สัญญาอะไร ทำไมชอบมาม่าจังอะ ไม่สัญฯ พูดเหมือนมีรางไม่ดีอะ ไม่เอา"
"เอ่า"
"เออ ไม่เอาๆ ไม่พูดเรื่องเกี่ยวกับดราม่าทุกชนิด ตอนเด็กๆ ชอบเทเลทับบี้ตอนไหนมากสุดอะ กูชอบตอนที่คุยกับรถไฟ"
"มีหรอ"
"ไม่มีมั้ง จำไม่ได้แล้วอะ"
"แล้วที่พูดขึ้นมา? "
"ช่างมัน"
"..."
เราเข้ามาในห้องแล้วกระโดดขึ้นไปนอนเล่นบนเตียง ผมนึกเรื่องนึงขึ้นได้เลยว่าจะปรึกษาซันเลยน่าจะได้คำตอบที่รวดเร็วขึ้น
"มึง คือเมื่อวานก่อนๆๆๆ มีคนมาปรึกษาเรื่องชีวิตกับกูว่ะ"
"ไหนบอกไม่พูดเรื่องดราม่าทุกชนิด"
"ไม่ไง นี่ไม่ดราม่า คือมีเพื่อนเก่ามันมาปรึกษาว่าชื่อใหม่มันจะชื่ออะไรดีระหว่าง เขียด กับ อึ่ง กูก็โครตเครียด ยากกว่าเฉลยคณิตศาสตร์ก็เลือกชื่อให้มันนี่แหละ เปลี่ยนบ่อยชิบหายเลยชื่อจนตอนนี้กูยังรวนว่าปัจจุบันมันชื่ออะไร" ซันทำหน้าแปลกประหลาดทันทีที่ได้ยินชื่อ
"แล้วชื่อเดิมที่จำได้คนนั้นชื่ออะไร"
"ชื่อม่วน มันเป็นคนอีสาน มักม่วนอะยูโน้ว แล้วทีนี้มันชอบเลี้ยงอึ่งกับเขียดมากมันเลยอยากมีชื่อเกี่ยวกับสิ่งที่มันชอบเลยมาให้กูเลือก ตอนนี้มันนั่งรอคำตอบอยู่มั้ง ช่วยกูคิดหน่อยดิ"
"เขียดไหม คนชื่ออึ่งเคยได้ยินแล้ว"
"เห้ย ปรึกษามึงแม่งโครตดีเลย ได้คำตอบอย่างไว ขอบคุณครับ" ผมบอกแล้วใช้แขนคล้องคอมันก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้เขามากขึ้น พร้อมด้วยยื่นโทรศัพท์ออกมาตอบเพื่อนคนนั้นให้มันดูไปด้วย ไอ้เขียดทีี่ได้ชื่อใหม่วันนี้บอกขอบคุณยกใหญ่ มันบอกซาบซึ้งจนน้ำตาไหลนั่งเฝ้าโทรศัพท์รอผมตอบตั้งแต่วันที่คุยกัน ทำเอารู้สึกผิดเลยที่เลือกชื่อให้มันช้า
"เพื่อนมึงมีแต่คนแปลกๆ "
"มึงก็เพื่อนกูอย่าลืม"
"..."
ไม่มีคอมเม้น