“เจ้าเดรัจฉานน้อยนี่ ยังกล้าหนีอีกรึ? ข้าจะตีเจ้าให้ขาหักเลยคอยดูสิ!” หญิงชราใบหน้าเหี่ยวย่นชูท่อนไม้ไผ่ไว้ในมือ หอบหายใจพลางก่นด่า

ซูเหยียนไม่ทันระวังถูกท่อนไม้ไผ่หวดเข้า ร่างกายที่อ่อนแอเป็นทุนเดิมก็ยากที่จะประคองตัวเอง เมื่อนางนึกถึงชีวิตอันมืดมนทั้งสองวันหลังจากเดินทางข้ามเวลามา นางจึงฉวยโอกาสชั่วอึดใจวิ่งออกจากประตูบ้าน ขณะนั้น หญิงชรารีบวิ่งตามมา แต่กลับทำท่อนไม้ไผ่หล่นหายไป

“สวรรค์ โปรดทำให้นางตาสว่างทีเถิด!” หญิงชรานั่งลงตรงหน้าประตูพลางดึงชายกางเกงของซูเหยียนไว้ “ตระกูลซูของพวกเรากินดีอยู่ดี เลี้ยงให้เจ้าเติบใหญ่มาขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าพวกเราได้เลี้ยงคนอกตัญญูเอาไว้! เจ้าที่ได้อยู่ดีกินดี ทางบ้านต้องการความช่วยเหลือ เจ้ากลับวิ่งแจ้นหนีไป! สวรรค์ ข้าไม่อยู่แล้ว ทนอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว...”

“ให้ข้าตายไปเสียเถิด!”

เสียงร่ำไห้ของหญิงชราดังขึ้นอีกหนึ่งระดับ

บนร่างของซูเหยียนยังคงแบกสัมภาระธรรมดาๆ ในสายตาชาวบ้านที่เดินผ่านไปมายังเห็นด้วยกับคําพูดของหญิงชรา

ซูเหยียนยิ้มอย่างโกรธเคือง ไม่คิดเลยว่าหญิงชราผู้นี้จะเล่นละครได้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก! นางหันไปมองหญิงชราพลางเอ่ยถาม “เช่นนั้นขอถาม จะให้ข้าช่วยอันใด”

“ผลเก็บเกี่ยวปีนี้ไม่ดี ตระกูลเรามีทั้งหมดสิบกว่าคน...” หญิงชราเปลี่ยนเรื่อง “นายพรานตรงทางเข้าหมู่บ้านผู้นั้นมอบเงินขวัญถุงหมายให้เจ้าแต่งงาน เงินนี้สามารถช่วยชีวิตครอบครัวเราได้ แต่เจ้า แต่เจ้ากลับคิดหนีการแต่งงาน! เจ้ามันไร้จิตสำนึก พวกเราทำเจ้าเสียนิสัย!” จากนั้นหญิงชราก็เริ่มเช็ดน้ำตาอีกครั้ง

หากไม่ใช่เพราะร่างกายที่ทรุดโทรมและอ่อนแอ กระทั่งซูเหยียนเองก็ยังสงสัยว่าหลังจากเดินทางข้ามเวลามา ความทรงจําเจ้าของร่างเดิมทั้งหมดที่ได้รับนั้นคลาดเคลื่อนไปหรือไม่?

หญิงชราคือท่านย่าของเจ้าของร่างเดิม นามหลี่ซื่อ

หลังจากการตายอย่างคาดไม่ถึงของบิดาเจ้าของร่างเดิม ความเป็นอยู่ในบ้านก็ลำบากมากยิ่งขึ้น

ไม่รวมการตายตั้งแต่เยาว์วัย ยามนี้ตระกูลซูมีบุตรทั้งหมดแปดคน ซูเหยียนอยู่อันดับที่เจ็ด และนางยังมีน้องสาวอีกหนึ่งคน ทว่างานล้างจาน ทำกับข้าว ซักผ้าและเย็บปะในบ้าน ส่วนใหญ่แล้วจะถูกโยนไปให้พวกนางสองคนพี่น้อง ซูเหยียนสงสารน้องสาว จึงรับผิดชอบงานเย็บปักถักร้อยไว้ทั้งหมด นี่ยังไม่จบ ซูเหยียนไม่เพียงแต่ทํางานบ้านเท่านั้น ทั้งยังต้องทําการเกษตรอีกด้วย

หลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน แต่ถึงที่สุดแล้วกลับแบ่งผักป่าและหมั่นโถวเพียงครึ่งหนึ่งให้เท่านั้น

นี่ก็คือกินดีอยู่ดีที่หลี่ซื่อคุยโวไว้อย่างไร้ยางอาย!

ซูเหยียนกระดกริมฝีปากยิ้มอย่างเย็นชา “ท่านดูผิวหุ้มกระดูกของข้าสิ มันดูอยู่ดีกินดีหรือไม่?”

“ใครใช้ให้เจ้ากินเก่งแต่ไม่อ้วนกัน!” หลี่ซื่อตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ

ผู้คนรอบข้างเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ และมักมีสองสามประโยคลอยเข้ามาในหูของซูเหยียน

เดิมทีเด็กสาวหมายออกเรือน ทว่าด้วยฐานะของนางแล้ว ยังคิดที่จะแต่งงานกับขุนนางใหญ่อยู่อีกหรือ? นายพรานตรงทางเข้าหมู่บ้านก็เหมาะสมแล้ว

ครอบครัวเลี้ยงดูนางมาจนขนาดนี้ กลับหวังอันใดมิได้เลย

บ้านผู้ใดมีเด็กสาวอย่างซูเหยียน นับว่าโชคร้ายไปแปดชั่วคนแล้ว

นางข้ามเวลามายังตระกูลซูถึงได้โชคร้ายไปแปดชั่วคนต่างหาก! ซูเหยียนพยายามระงับโทสะที่เดือดพล่านในใจ ก่อนกล่าวกับหลี่ซื่ออีกครั้ง “ท่านย่า เช่นนั้นข้าอยากถามว่า รังไหมที่เต็มมือข้ามาจากที่ใด? ไยหลังข้าถึงโค้งงอ? และไยดินเหนียวในรอยแตกที่มือข้าถึงได้ล้างไม่ออก?”

ดวงตาของหลี่ซื่อกระพริบด้วยความหวาดกลัว จากนั้นลุกขึ้นจับมือของซูเหยียนลากนางกลับบ้าน

“ปล่อยข้า!” ซูเหยียนเดือดดาลอย่างไม่อาจควบคุมได้ ชาติก่อนนางหรือจะเคยถูกผู้อื่นปฏิบัติต่อเช่นนี้? ทว่านางกลับลืมสถานการณ์ของตนเอง ความโกรธที่โหมท่วมจิตใจจึงทําให้นางหมดสติไป

ดวงตาขุ่นมัวของหลี่ซื่อขยับไปมา เผยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีผู้ใดพบเห็นออกมา

...

หิวจัง

ซูเหยียนเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ภายในท้องส่งเสียงดังโครกคราก

ถ้าได้กินเนื้อวัวอบแห้งที่เข้าใหม่ในร้านก็ดีสิ นั่นเป็นซัพพลายเออร์* ที่นางเพิ่งเจรจาจากมองโกเลียใน** รสชาติมันยอดเยี่ยมมาก

กรอบแกรบ... ในมือของซูเหยียนปรากฏถุงเนื้อวัวอบแห้งรสเผ็ดขึ้น นางที่ยังได้สติไม่เต็มร้อยตกใจกระโดดขึ้นจากเตียงดินในทันที นี่เป็นยุคโบราณล่ะ! ยุคโบราณ! นอกจากนี้ เนื้อวัวอบแห้งนี่ไม่ใช่สินค้าใหม่ของนางหรอกหรือ?!

พูดกันตามจริงแล้ว สวรรค์ไร้ซึ่งดวงตา

การถูกคู่แข่งของพ่อวางยาพิษก็เกินพอแล้ว ข้ามเวลามาก็ข้ามมายังสถานที่ที่นกไม่อึแบบนี้ และสิ่งที่น่าเคียดแค้นที่สุดก็คือครอบครัวอันยอดเยี่ยมนี่ สาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมต้องตายนั้นก็เห็นอยู่ทนโท่ว่าเป็นเพราะความหิวโหยและเหนื่อยล้าเกินไป

ไม่ทันได้คิดอะไรมาก ซูเหยียนรีบแกะห่อออกและกินมันคำใหญ่

มืออีกข้างหนึ่งของซูเหยียนหยิบแก้วน้ำขึ้นมา และเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าน้ำหมดนานแล้ว ทว่าในเวลานี้กลับมีสายน้ำน้อยๆ ไหลออกมาอย่างไม่มีมูล

เกิดอะไรขึ้น?

ทันใดนั้น ร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นในหัวของซูเหยียน ตอนนี้น้ำของตู้น้ำภายในร้านกําลังไหล ทว่ากลับหายเข้าไปกลางอากาศ ซูเหยียนทั้งตกใจและดีใจ นางตรวจสอบสิ่งของบนชั้นวางอย่างอดทน ก่อนพบว่าเนื้อวัวอบแห้งรสเผ็ดหายไปหนึ่งถุง

คิดไม่ถึงเลยว่าร้านของนางจะข้ามเวลาตามมาด้วยงั้นเหรอ?

ซูเหยียนดื่มน้ำในแก้วหมดอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกที่เติมเต็มท้องนั้นทําให้นางฟื้นคืนความสามารถในการไตร่ตรองใหม่อีกครั้ง

“เจ้าเจ็ด เจ้าเจ็ด...” เมื่อนางเงยหน้ามอง เป็นซูหลันชิว อาหญิงของเจ้าของร่างเดิม นางแอบเปิดประตูก่อนเรียกเสียงต่ำ “รีบหนีไป”

ซูเหยียนเดินเข้าไปหาพลางกล่าวถาม “ท่านอา ท่านเปิดประตูนี้ได้อย่างไร?”

เนื่องจากซูหลันชิวเป็นโรคผิวเผือกตั้งแต่ยังเด็ก พูดได้ว่าชีวิตของนางจะโดดเดี่ยวและเป็นภัยต่อคนรอบข้าง ดังนั้นซูหลันชิวจึงถูกขับไล่ออกมา ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซูหลันชิวอาศัยอยู่ภายในกระท่อมมุงจากบนภูเขาตัวคนเดียวมาโดยตลอด

บางทีอาจเป็นเพราะหัวอกเดียวกัน หรืออาจเป็นเพราะอายุสามสิบกว่าปีแล้วยังคงโดดเดี่ยวตัวคนเดียว ดังนั้นซูหลันชิวจึงคิดว่าพี่น้องซูเหยียนทั้งสองเป็นบุตรสาวแท้ๆ ของตน

ทว่าตระกูลซูไม่เคยอนุญาตให้ซูหลันชิวเข้ามา นางได้ลูกกุญแจมาได้อย่างไรกัน?

เมื่อเผชิญหน้ากับแววตาสงสัยของซูเหยียน ซูหลันชิวรู้สึกลําบากใจเล็กน้อย “ข้าอยากมาตั้งแต่สองวันก่อน ทว่าคิดหาวิธีไม่ได้ เมื่อวานจึงใช้เสบียงอาหารเล็กน้อย ให้ช่างเหล็กสอนข้าปลดกุญแจ... นี่ เจ้ารีบไปก่อน ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”

“ไม่ต้องรีบร้อน ท่านกินสิ่งนี้เสียก่อน” ซูเหยียนยัดเนื้อวัวอบแห้งถุงเล็กที่เหลือให้ซูหลันชิว “เพียงแต่มันเผ็ดเล็กน้อย”

ซูหลันชิวมองไปยังท่าทางที่ดูไม่ร้อนรนของซูเหยียน นางกระวนกระวายใจยิ่งนัก ก่อนมองสิ่งแปลกใหม่ในมืออีกครั้ง นางทั้งเดือดดาลและปลื้มปิติเล็กน้อยพลางเอ่ยถาม “สิ่งนี้คืออันใด?”

ซูเหยียนช่วยฉีกถุงออก นางคิดเพียงว่าซูหลันชิวเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ปฏิบัติต่อนางด้วยใจจริง และแน่นอนว่าต้องการให้นางได้ลิ้มรสของดีเสียหน่อย แต่กลับลืมไปว่าที่นี่คือยุคโบราณ มีถุงสุญญากาศประเภทนี้ที่ไหนกัน? แต่ภายในไม่กี่วินาทีที่ฉีกซอง ซูเหยียนได้คิดคําพูดเอาไว้แล้ว นางกล่าวว่า “นายหญิงเทพภูผาสำแดงฤทธิ์ เข้าฝันข้า เมื่อตื่นขึ้นก็เห็นสิ่งนี้แล้ว”

คนโบราณส่วนใหญ่มักเชื่อเรื่องพวกนี้ จากนั้นซูหลันชิวก็ไม่ได้พูดสิ่งใดอีก

“ในเมื่อเป็นนายหญิงเทพภูผาให้เจ้า เช่นนั้นเจ้าก็เก็บมันไว้ให้ดี...”

ขณะที่ซูเหยียนกําลังจะพูดบางอย่าง นางกลับเห็นเนื้อวัวอบแห้งในมือของซูหลันชิวถูกแย่งชิงไป

“ตระกูลซูของพวกเราเลี้ยงเจ้าให้อยู่ดีกินดี ให้เจ้าได้ออกเรือนเจ้ากลับไม่ยอม ยามนี้กลับเรียนรู้ที่จะลักไก่ขโมยสุนัข*** กับตัวอับโชคนี่แล้วหรือ?” คนผู้นั้นกําเนื้อวัวอบแห้งไว้ในมือแน่น เห็นได้ชัดว่าผู้นั้นรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอม ทว่าใบหน้ากลับดูดุร้าย “เจ้านี่มันกินบนเรือนขี้บนหลังคา!”

*ซัพพลายเออร์ หมายถึง ผู้จัดหาสินค้าและบริการเพื่อนำมาจำหน่ายแก่ผู้ประกอบการต่างๆ

**มองโกเลียใน หมายถึง เขตปกครองตนเองระดับมณฑล ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของประเทศจีน

***ลักไก่ขโมยสุนัข เป็นสำนวน หมายถึง การกระทำอันผิดศีลธรรม