"เเบบนี้เรียกว่าสารภาพรักใช่ไหม" เมย์เอียงคอถามอย่างสงสัยพร้อมกับหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูดีจัง..

  "ถ้าไม่รังเกียจจะยอมคบกับพนักงานบริษัทที่พึ่งถูกไล่ออกไหมคะ"ฉันพูดพร้อมกับบีบมือท่านประธานอย่างลืมตัว

  "..."

  เมื่อไม่มีคำตอบจากท่านประธานคนงาม น้ำตาของฉันก็พรั่งพรูออกมาเป็นน้ำตกทันที

  "ขอโทษนะคะ ขอโทษ มันจะเป็นเเบบนี้ก็ไม่เเปลกหรอกนะคะในเมื่อเราพึ่งคุยกันจริงๆ วันนี้วันเเรกเลย จะอกหักก็ไม่แปลกหรอกนะ ขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจนะคะ" พูดจบฉันก็เอามือมาปาดน้ำตาออกอย่างเร็วๆ ลวกๆ

  "3 เดือน"เมย์พูดขึ้น

  "? "

  "ฉันให้เวลาเธอ3เดือน ถ้าทำไม่สำเร็จเก็บของออกจากบริษัทไปเลย"

  "ฮะ เเต่ไหนท่านประธานบอกไล่ออกเเล้วไงคะ" ฉันถามออกไปทั้งๆ ที่ใบหน้ามีเเต่รอยยิ้ม

  "ถ้ามันออกกันง่ายๆ เเบบนั้นก็ดีสิ ยัยโรคจิต"

  "ถ้าใน3เดือนนี้ฉันทำให้ท่านประธานตกหลุมรักได้ เราจะเป็นเเฟนกันใช่ไหมคะ"

  " อืม " เมย์ตอบ เราได้กำไรเห็นๆ มีเเต่ได้กับได้

  "เย่ สำเร็จ"

  ตุบ น้ำฟ้าพุ่งไปกอดท่านประธานจนเรากำลังจ้องหน้ากันบนเตียงผู้ป่วย

  เพี๊ยะ

  "โอ๊ย เจ็บนะคะท่านประธาน"

  "เมย์"

  "คะ? "

  "ฉันชื่อเมย์หยุดเรียกท่านประธานได้เเล้วยัยบ้า เฮ้อว่าจะไม่พูดเยอะเเล้วนะการพูดน่ะมันทำให้คนผิดใจกันนะรู้ไหม" เมย์พูดด้วยเสียงเหนื่อยๆ

  "ฉันมีความสุขนะคะ ตอนที่ได้ยินเสียงของเมย์ ขอจูบ หน่อยได้ไหม นะคะ นะๆ " มีโอกาสต้องรีบคว้าไว้สิขอเเบบนี้ใครมันจะไปให้กันเล่า แกล้งท่านประธานไม่สิเเกล้งเมย์มีความสุขดีจัง

  ตึกๆ

  คงเพราะห้องผู้ป่วยเงียบมากจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเลย ได้ยินเสียงหัวใจของเมย์ด้วย

  "ครั้งเดียวนะ" เมย์เงยหน้าขึ้นเป็นคำตอบเราใจง่ายไปไหมจะบอกได้ยังไงคนที่ให้เธอผ่านเเละรับเข้าทำงานคือเราเองนี่นา เธอคือเด็กที่ช่วยเราตอนโดนพวกเด็กผู้ชายนิสัยไม่ดีแกล้งจนตัวเองเป็นแผลเลือดออกทั้งๆ ที่ตัวเองตัวเล็กกว่าเเถมดูยังไงก็เด็กกว่าเราอีก เเต่เธอหันมายิ้มให้เราทั้งน้ำตาเหมือนฮีโร่ของเราเลยนะ ตั้งเเต่นั้นเราก็พูดน้อยลงเพราะการพูดมันทำให้เธอต้องบาดเจ็บถ้างั้นไม่พูดเลยมันคงจะดีมากกว่า ตอนนั้นเราบอกครูว่าเด็กผู้ชายพวกนั้นแกล้งเพื่อนในห้องเเค่นั้นเอง ครูว่าเราโกหกเเถมยังสั่งให้ไปขอโทษอีกด้วย หลังจากนั้นเราก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศเเละไม่ได้เจอฮีโร่ของเราอีกเลยจนมหาลัยเรามาเเลกเปลี่ยนประมาณสองเทอมก็เหมือนจะเจอฮีโร่ของเราเเต่เธอใช่คนเดียวกันหรือเปล่านะ เราเอาเเต่คิดเเบบนั้นจนหมดสองเทอมก็ไม่ได้ถามออกไปสักทีเพื่อนก็ไม่ค่อยมีถามใครก็ไม่ได้ จนตอนนี้เรามั่นใจว่าต้องใช่เเน่ๆ ชื่อในใบสมัครกับป้ายติดกระเป๋าที่เก็บได้มันเหมือนกันเหตุผลเเค่นั้นเธอก็ชนะใจเราเเล้วเเต่จะให้เราเข้าใกล้เธอก่อนยังไงล่ะรู้ตัวอีกทีเราก็แอบมองเธออย่างเดียวเเถมยังซึนใส่อีก

  เมื่อได้โอกาสฉันก็ใช้มือของฉันจับหน้าเมย์เบาๆ สายตาของเรากำลังจ้องมองกันเเละกันเเละดูท่าจะไม่มีใครยอมละสายตาไปจากกัน เเละฉันก็เป็นฝ่ายตกหลุมพรางนั้นก่อนด้วยเเรงดึงดูดที่เกิดขึ้นรู้ตัวเองอีกทีริมฝีปากของเราก็ประกบกันอย่างหนาเเน่น ริมฝีปากอุ่นๆ นุ่มๆ ทำให้ให้ทั้งคู่หลงใหลไปกับสัมผัสอันหอมหวานนี้

  มือของน้ำก็ได้เลื่อนลงจนตอนนี้ฝ่ามือนั้นกำลังจะรุกล้ำเข้าไปในชุดคนไข้ตัวเก่ง

  เพี๊ยะ

  "โอ๊ย เมย์ตีมือน้ำอีกเเล้ว"ฉันมองเมย์ด้วยใบหน้าเศร้าๆ เพื่อเรียกร้องหาความสงสาร