ก๊อกๆๆ

ผมเดินไปเปิดประตู

"แท๊แดดดด น่ากินไหม ผมทำเองเลยนะ" ผมมองผลไม้ที่เรียงตัวสวยอยู่บนจาน

"ทำนานไหมเนี่ย"

"นานสิ ผมเก่งไหม"

"เก่ง"

"งั้นให้รางวัลผมหน่อยดิ"

"จะเอาไร"

"ลูบหัว" ผมไม่ปฏิเสธ ยกมือขึ้นลูบผมบาสไปมา "จุ๊บเหม่งผมได้ไหม"

"เป็นอะไร ทำไมวันนี้งอแง"

"จุ๊บก่อน" น้องมันขยับใบหน้าลงมาพอดีกับระดับหน้าผม ริมฝีปากอุ่นนุ่มกดทับลงบนหน้าผากก่อนบาสจะผวาเข้ากอดผมพลางซุกหน้าลงกับไหล่ ผมยกมือขึ้นลูบหลังเขาเบาๆ "พี่ ...ผมรู้สึกว่ามีแม่ก็เหมือนไม่มีเลย"

"อือ" พี่รู้ เข้าใจ บาสและผมต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไร เขายังคงซุกหน้ากดลงกับซอกไหล่ผมเช่นเดิม

"อยากโตไวๆ จัง ถ้าโตแล้วผมจะเลี้ยงพี่เอง จะไม่แยกกัน จะรักแค่พี่คนเดียว"

"บาส"

"ครับ"

"คิดดีๆ ก่อน"

"คิดดีแล้ว พี่ว่าทั้งชีวิตที่ผมอยู่กับพี่พี่ไม่รู้เลยหรอว่าผมจริงจัง ผมชอบพี่จริงๆ " ผมเงียบไปพักนึง ก็ใช่ว่าจะไม่รู้

"ผู้ชายกับผู้ชายนะ"

"อนิเมะวายไง ยังมีแบบนั้นเลย โลกเราก็มี"

"จะไม่เป็นไรจริงๆ หรอ"

"พี่ชอบผมไหมล่ะ"

"..."

"ผมไม่แคร์คนอื่นหรอกว่าจะคิดยังไง แคร์แค่พี่คนเดียว"

"เอาไว้ทีหลังดีกว่า เรื่องนี้บางทีอาจจะเป็นการเข้าใจผิด คงเพราะเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก"

"พี่"

"อือ"

"...ไม่ว่าตอนนี้พี่จะคิดยังไง แต่รู้ไว้เลยนะ ผมรักพี่คนเดียว แล้วก็จะเป็นผัวพี่ด้วย! "

"บาส! เบาๆ! "

"กลัวอะไรพี่ ผมว่าแม่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วแหละ เชื่อผมดิ พี่เชื่อใจผม เดี๋ยวผมจะทำให้พี่ดูว่าผมรักพี่จริงๆ แต่ตอนนี้! เรามากินผลไม้กันดีกว่า ผมปอกมาสดๆ เลย" จากที่ตอนแรกน้องมันพูดซะจริงจัง สุดท้ายก็มาลงเอยที่ผลไม้ เฮ้อ ทีงี้มาบอกให้เชื่อใจนะ หึ แต่ก็รู้สึกใจชื้นแปลกๆ

"มาดิ" ผมอ้าปากให้น้องมัน

"พี่จะให้ผมป้อนหรอ! "

"อ้าาา"

"ฮื่อออ โครตน่ารักเลย" ว่าจบน้องมันก็ยัดผลไม้ใส่ปากผมทีเดียวสองสามชิ้น

"โอ๊ย! ใครบอกให้ยัดมาทีเดียววะ มันทิ่มเหงือกนะ"

"แง ผมขอโทษ ก็พี่น่ารักอะ เอาใหม่อีกทีนะ นะๆ ขอโอกาศแก้ตัว" ผมมองแรงใส่ก่อนจะยอมอ้าปากให้น้องมันป้อนอีกครั้ง "อร่อยไหม ผมใส่ใจลงไปด้วยนะ"

"อร่อย"

"พี่! โอ้ยยย ใจผมม" ผมหัวเราะเบาๆ

"ให้ป้อนไหม"

"เอา! " บาสอ้าปากอย่างเร็ว ผมก็ป้อนน้องมันไปทีนึง "ขออีกๆ อันไหนที่พี่ป้อนอร่อยกว่าทุกสิ่งทุกอย่างห้าล้านเท่า"

"เว่อร์อะ" ผมส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจปนเอ็นดู เอาจริงๆ ไหม ผมก็หวั่นไหวกับมันว่ะ อยู่แบบนี้ไปด้วยกันนานๆ นะ

- - - - - - -

ฮ่อลลล พี่เขาหวั่นไหวอะทุกค๊นนนน เป็นเขิน >////< สังเกตไหมว่าตั้งแต่เปิดเรื่องมาพี่บอสเขาก็ตามใจน้องมากขึ้น แอแง เขียนไปไอ้เราก็เขินไป

ขอโทษนะคะที่หายไปนาน ฮือ เรามันคนชอบดอง เป็นคนขี้เกียจ ได้โปรดอย่ากระทืบเค้าน้า อย่าทิ้งเรื่องนี้ด้วย ติดตามกันไปนานๆ นะ // มองด้วยสายตาอ้อนวอนสุดๆ

แล้วก็ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ รักรี้ด!💕