"ซัน! "

"อะไร"

"ไม่ตกใจวะ เราไปช็อปปิ้งกัน"

"ไปซื้ออะไร"

"ไม่เสือกดิ อยากไปก็แปลว่ามีของอยากซื้อ ของที่อยากซื้อมันก็คือของที่อยากซื้อ โอเค๊ ปะ"

"ไม่ไป"

"ทำไม"

"ขี้เกียจ" โห่ ไรเนี่ย

"แด๊ดค้าบ จะไม่ไปด้วยกันจริงๆ หรอ"

"เออ"

"...โอเค๊ ไม่ไปก็ไม่ไป"

"อืม"

"งั้นเล่นกับกูหน่อยดิ เล่นแฮมเบอร์เกอร์มา"

"เล่นเหมือนเด็ก"

"มึงรู้ปะ เล่นเหมือนเด็กแปลว่าเราเด็ก เล่นเหมือนคนแก่แปลว่าแก่ เพราะงั้นกูจะไม่ยอมแก่ เด็กแปลว่าอิสระ กูจะทำอะไรก็ด้ายย"

"เอาที่มึงสบายใจแล้วกัน"

"อือฮึ มา แฮมเบอร์~ เกอร์! ว๊ายแพ้ วางๆๆ เบอร์~ เกอร์! ๆๆๆ "

แปะๆๆๆๆ

"โอ้ยย เจ็บอ่า ตีแรงงง"

"ขอโทษ ไหนมาดู"

"ไม่ให้ดูหรอก งอน เลี้ยงชาบูกูก่อนเดี๋ยวให้ดูเลย"

"อืม เดี๋ยวเลี้ยง ไหนเอามาดู" ผมยิ้มกริ่มแล้วยื่นมือไปให้มันดู "ไม่เห็นแดงเลย"

"แน่ดิ มึงตีเบาขนาดนั้นใครจะไปเจ็บ แรงตีก็แค่นี้"

"..."

"อย่าลืมเลี้ยงชาบูล่ะ" ผมพูดยิ้มๆ

"มึงนี่นะ"

"เออซัน เราไปหาหมากันไหม"

"ค่อยไปวันหลังนะ"

"โอเค" เข้าใจว่าแพ้หมา ต้องหลีกเลี่ยง ไปเองดีไหมนะ

"อย่าคิดจะไปเอง"

"เฮ้ย รู้ได้ไง"

"เก่ง"

"จ้า ซัน! " มันหันมามองผมเคืองๆ "ปะ ไปกินชาบู"

"ค่อยไป"

"ไปตอนนี้แหละ ปะๆๆ ไปด้วยกัน"

"เรียกแด๊ด"

"แด๊ด ไปน้า นะ" หน้าซันขึ้นสีก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เฮ้ย น่ารักจังวะ เขินแต่ยังให้เรียก แปลก แต่น่าแกล้ง :) "แดดดี๊" เขาหน้าแดงกว่าเดิมนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากแกล้ง แต่เอาไว้ก่อนแล้วกัน ไปกินชาบูก่อน

พอเรามาถึงหน้าร้านชาบู ซันเดินเข้าไปเลือกที่นั่งติดกับกระจกที่เห็นวิวด้านนอก เราเข้าไปนั่งประจำที่แล้วสั่งว่าจะเอาอะไรบ้าง ผ่านไปสักพักของก็มาเสิร์ฟ เราก็นั่งกินกันไปชิวๆ

"เลือกร้านได้ดี แต่แบบวิวสวยมากมึง โครตชอบ"

"ชอบกู"

"ใช่" มันหน้าแดงอีกครั้งก่อนจะเบือนหน้าหนี "เพิ่งรู้ว่าขี้เขินขนาดนี้นะเนี่ย"

"มานั่งนี่หน่อย" ซันชี้นิ้วลงที่นั่งข้างๆ ตัวเอง ผมก็ไปนั่งแต่โดยดี นั่งปุ๊บซันก็ยกแขนมาคล้องคอแล้วดึงผมเข้าไปหาตัวเอง

"เฮ้ยๆๆ "

ฟืดดด

"...ดมหัวกูทำไม"

"หอมชาบูอย่างที่คิดเลย อยากแดกมึง"

"ได้หรอ"

งั่ม

มันงับเข้าที่จมูกผมเบาๆ ก่อนจะเลียแก้มผม จังหวะนั้นผมเหวอนิดหน่อยก่อนจะผลักมันออกอย่างไว แล้วกลับไปนั่งที่เดิมตัวเอง

"อี๊ ขนลุก ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้ แค้นที่กูเคยแกล้งมึงหรอ ไม่เอาดิซันน อย่าทำแบบนี้อีกนะ"

"ทำไมทำไม่ได้"

"ไม่ แบบ ทำได้แต่มึงอย่าทำกับกู เราไม่ได้เป็นไรกันนะ"

"งั้นเป็นเลยได้ไหม"

"สัส ไม่เล่น ช่างมันๆ แดกๆๆ " เราก้มหน้าก้มตากินจนเสร็จแล้วคิดตัง

ตอนนี้เราเข้ามาอาศัยอยู่ในรถเป็นที่เรียบร้อย แน่นอนว่าบรรยากาศยังเงียบเหมือนเดิม เพราะงั้นเราต้องสร้างบทสนทนา

"ซัน กูว่านะ วันๆ เราจะไม่ไปไหนแบบนี้ไม่ได้ ชีวิตวนลูปแบบนี้น่าเบื่อตายอะ"

"แล้วจะไปไหน"

"เออว่าอยู่ เฮ้ย! เราไปปลูกต้นไม้กันไหม"

"ปลูกที่? "

"ที่คอนโด ไปหาซื้อกระถางกับดินแล้วก็ผลไม้มากิน กินเสร็จก็ปลูก พอมันโตเราก็ได้กินมัน เฮ้ยยย ฉลาดจังวะกู"

"แบบนั้นใครๆ ก็คิดได้"

"บ๊ะ ตีไหม"

"ตีไร"

"ตียุง แปะๆ "

"..."

"เนี่ย ไหนๆ เราก็ออกมาแล้ว ไปหาซื้อมาเลยดีกว่า ไปหาหมาด้วย เนอะ" ซันเงียบอีกครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องหมา "เออ.. ถ้างั้นกูไปเองดีกว่า วันนี้เราไปแค่ซื้อผลไม้ก็ได้"

"ไม่อยากให้ไปเอง เป็นห่วง ถ้าเป็นไรขึ้นมาทำไง"

"อันนี้ก็ห่วงเกิ๊น"

"จะไปวันไหนก็บอก"

"จะไปส่ง? "

"รับรู้เฉยๆ ว่ามึงไป"

"มึงมันไม่ห่วงกูจริงๆ ชิ กูงอน ง้อกูเลย"

"ไม่อะ" เออ ไม่ง้อก็ไม่ต้อง

"ซัน หนึ่งบวกหนึ่งได้เท่าไร"

"สอง"

"ผิด รู้ไหมทำไม"

"ทำไม"

"มึงคิดไม่ถึง"

"...แล้วสามบวกสองได้เท่าไร"

"ห้า"

"ถูก รู้ไหมทำไม"

"ทำไม"

"กูคิดถึง"

"...เชี่ย นี่มึงเล่นแบบนี้เลยหรอ"

":) "

"แหมม เขินนะเนี่ย มีคนคิดถึงว่ะ เห้ยยย มันไม่ธรรมดาาา อย่างงี้มันสุดจัดแล้วปะ เห้ยยยย"

"= ="

"อะไรอะ ก็มึงบอกคิดถึงกูนี่ ไม่ใช่หรอ? " มันไม่ตอบแต่โยนไอ้ก้อนเล็กๆ มาให้แทน ผมก็รับมาแล้วเปิดมือออกดู "เฮ้ยยย เดี๋ยวนี้หัดซื้อฮาร์ทบีทหรอวะ มีลับลมคมในอะไรเปล่าาา"

"ซื้อลูกอมจำเป็นต้องมีลับลมคมในด้วยหรอ ซื้อมากินเฉยๆ เอง"

"เออช่างมันเถอะ เอาให้กูสักสองโลนะ ขอเป็นมันม่วง"

"ไหนมันมึงอะ"

"เออ นั่นสิ ปะๆ กลับบ้านๆ "

"ไม่ซื้อผลไม้แล้ว? "

"อะ อันนี้ก็ลืม ช่างมันอีก ขี้เกียจกินละ กลับคอนโดปะ"

"อือๆ "

"เห้ยนี่ ถามไรหน่อยดิ"

"? "

"มึงว่ามึงกับกูใครจะมีแฟนก่อนกัน"

"อยากมีแล้วหรอ"

"กูว่ามันก็ต้องหาแล้วปะ ตอนนี้กูว่าจะหาคนคุยสักคน พอเรียนจบทำงานอะไรงี้ก็ค่อยเป็นแฟนกัน ระหว่างนั้นก็คุยๆ กันว่าโอเคไหม กูว่าดีนะ"

"อ้อ" มันพยักหน้ารับ "แล้วตอนนี้หาได้สักคนรึยัง"

"ยังดิ เพราะมึงแหละอยู่แต่กับกูสาวเลยไม่มายุ่ง"

"ดีแล้ว"

"ไม่ดี ไม่เลยสักนิด แล้วแบบนี้เมื่อไรกูจะมีแฟนล่ะวะ"

"ไว้ค่อยมีก็ได้ ทำไมรีบจังอะ"

"เออๆๆ ช่างเรื่องนี้อีก ประมาณสามกิโลได้ ใกล้ถึงยังเนี่ย ทำไมวันนี้คอนโดมันไกลจังวะ"

"มันไม่ไกลหรอก รถมันติดมึงก็เห็น"

"กูว่าถ้ากูเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปตอนนี้นะ ถึงคอนโดก่อนรถมึงอีกอะ อยากจะกระโดดข้ามรถเหมือนพวกฮีโร่ ไปแบบฟุ่บๆๆ แล้วก็ถึงอะ"

"แต่นี่โลกความจริง"

"โอเค้" ผมกอดอกพิงผนังเบาะรถ "ชวนคุยหน่อยสิ"

"คิดไม่ออกว่าจะคุยไร"

"เอ้อ! เพลงของจองกุกอะฟังยัง still with you อะ เพลง stay gold ด้วย เปิดเลย เปิดๆๆ ปั่นยอดๆ " ซันถอนหายใจ เออลืม มันบังคับพวงมาลัยอยู่ ผมหยิบสาย usb จากหลังรถมาเสียบเชื่อมต่อกับรถแล้วกดเข้าแอปสีแดงไปปั่น stay gold และแน่นอน หลังจากสเตย์โกลวก็ต้อง blackpink! ใช่ครับ ผมติ่งสองด้อม ฮี่ๆ ตอนนี้ how you like that ก็ทะลุ 200 M วิวเป็นที่เรียบร้อย ใจเรามันปลื้มปลิ่มเหมือนเราเฝ้ามองการเติบโตของพวกเขาและตอนนี้พวกเขาโตขึ้นมาก โอย ปาดน้ามตา

ha how you like stay gold~

เอาล่ะ ตอนนี้ในหัวผมสองเพลงมันติดต่อกันเองอัตโนมัติแล้ว เป็นมึน

ใช้เวลานานมากกว่าเราจะมาถึงคอนโดเพราะรถติดยาวยิ่งกว่าหางปลาวาฬในกระทะชุปแป้งทอด พอเข้ามาถึงห้องแล้วด้วยท้องที่อิ่มเต็มที่และความเหนื่อยจากกิน ใช่ครับ กินก็เหนื่อย ช่วงนี้เหนื่อยไปหมด และแน่นอนด้วยเหตุนั้นมาถึงผมกระโดดขึ้นเตียงเปิดแอร์กอดผ้าห่มและนอนหลับอย่างเรียบร้อยตามสเต็ปของทุกวันZZZzzz