เผ่ามาร คือเผ่าที่ไม่ใช่มนุษย์โดยแท้ ไม่ว่าจะเป็น ครึ่งสัตว์ ครึ่งปีศาจ หรือจะครึ่งอะไรก็ตามก็นับเป็นเผ่ามาร ส่วนใหญ่แล้วเผ่ามารจะถูกกดขี่ข่มเหง และตกเป็นทาสโดยมีมนุษย์เป็นเจ้านาย

ณ หมู่บ้านเรนัน

"นี่เจ้าทาสนารุน ไปยกของเข้าเก็บทีสิ"

"ครับผม"

"เสร็จแล้วก็ไปล้างของให้ด้วยเร็วๆ "

"ครับผม"

"นารุนลูกไปล้างของนะเดี๋ยวพ่อไปทำที่เหลือเอง"

"ครับพ่อ"

นารุน และ พ่อ เป็นเผ่ามารที่ตกเป็นทาสอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ เผ่ามารในสายตาของมนุษย์เป็นเพียงแค่คนที่ไม่สมประกอบ

"พ่อครับมนุษย์ใช้เวทมนตร์ได้แต่ทำไมยังต้องใช้เราให้ทำนู่นทำนี่แทนด้วยหรอครับ"

"เวทมนตร์มันมีค่าตอบแทนของมันลูก มนุษย์ใช้มันตลอดเวลาไม่ได้"

"แล้วเราใช้มันไม่ได้หรอครับ"

"เรามีเชื้อสายของมนุษย์เพียงครึ่งเดียว ไม่อาจใช้เวทมนตร์ได้เต็มที่เหมือนมนุษย์"

"แปลว่ายังมีโอกาสใช้มันได้อยู่หรอครับ! "

"เผ่ามารที่ใช้เวทมนตร์ได้จะถูกมนุษย์กำจัด เพราะเวทมนตร์ถือเป็นของศักดิ์สิทธิ์ แต่เราเป็นเพียงแค่สิ่งมีชิวิตที่แปดเปื้อน"

"ไม่ยุติธรรมเลย"

"พวกเราไม่อาจหาความยุติธรรมได้ลูก ตราบที่เรายังเป็นเผ่ามาร"

"ครับ"

วันคืนได้ล่วงเลยผ่านไปจน นารุน อายุได้8ปี วันนี้ควรจะเป็นวันเกิดที่มีความสุขของ นารุน แต่มันกลับกลายเป็นโศกนาฏกรรมที่ทำให้ต้องพบเจอกับความโหดเหี้ยมของมนุษย์

"พวกข้าคือทหารที่มาจากเมืองหลวง ข้าได้รับรายงานว่ามีเผ่ามารชั้นต่ำที่มันกล้าทรยศเจ้านายของมัน มารตนไหนที่ทำเรื่องนี้จงยอมรับผิดมาซะ! "

เผ่ามารที่มารวมตัวกันอยู่กลางหมู่บ้านต่างได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กันอย่างวุ่นวาย

"ไม่มีใครยอมรับงั้นรึ งั้นข้าจะตัดหัวพวกแกไปทีละตัว"

"นารุนไปหลบหลังพ่อก่อน"

"ครับ"

"เห้ยแก! แกน่าสงสัยจะเอาลูกแกไปหลบไว้ทำไม"

"เค้ายังเด็กจะให้มาดูอะไรแบบนี้หรอ"

"เจ้าเด็กนั่นคือมารที่ทรยศเจ้านายใช่ไหม! "

"ลูกผมไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น! "

"งั้นเจ้าจะเอาหลักฐานอะไรมาอ้างหละ"

"ท่านต้องการอะไรจากข้ากันแน่"

"ข้าตัดสินใจแล้ว แกนี่แหละที่จะตายตัวแรก"

สิ้นสุดเสียงประกาศการตัดสินใจของทหารคนนั้นความเงียบก็เข้าครอบงำสถานที่ทันที

"พ่อจะต้องตายหรอครับ"

"พ่อก็ไม่ได้อยากหรอกแต่เราไม่มีทางสู้ได้ลูก"

"ไม่เอาสิพ่อทำไมพ่อจะต้องไปฟังพวกเขาทุกเรื่องด้วย"

"ขอโทษด้วยนะลูกพ่อคงอยู่กับลูกได้เท่านี้"

"เอาตัวพ่อเจ้าเด็กนั้นมาฆ่าเดี๋ยวนี้ทหาร! "

พ่อของ นารุน ถูกจับขึ้นไปบนลานประหารเพียงแค่เพราะว่าพยายามให้ลูกของตนหลบข้างหลัง

ในใจของ นารุน ทำได้เพียงแค่ขอให้พระเจ้าและทวยเทพช่วยเค้าในครั้งนี้

.

.

.

สิ้นสุดการลงดาบไปที่คอพ่อของ นารุน จนหลุดออกจากบ่า พ่อผู้ที่ไม่มีโอกาศได้สั่งเสียกับลูกชายอันเป็นที่รักด้วยซ้ำ

น้ำตาของ นารุน ได้ไหลออกมาเพราะความเสียใจแต่ก็ฝังไปด้วยความแค้นที่มากมาย ความแค้นที่มีต่อมนุษย์ที่สังหารพ่ออันเป็นที่รัก ความแค้นที่มีต่อเผ่ามารที่ไม่มีผู้ใดยอมรับผิดจนทำให้พ่อของตนต้องตาย ความแค้นที่มีต่อทวยเทพที่ไม่แม้แต่จะช่วยให้เกิดปาฏิหาริย์ที่ช่วยให้พ่อตนรอด

"ยังไม่มีมารตนไหนยอมรับอีกหรอ สงสัยคงต้องฆ่าไปเรื่อยๆแล้วมั้ง"

เผ่ามารที่รวมตัวกันอยู่ต่างหวาดกลัวมากขึ้นไปอีกทุกตนไม่มีใครอยากจะตาย

ทางด้านในจิตใจของ นารุน ยังคงเต็มไปด้วยความแค้นที่มีมากมาย ทันใดนั้นก็มีเสียงในจิตใจดังขึ้นมา

"เจ้าต้องการพลังหรอ"

"ใช่ ข้าต้องการ"

"เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเจ้ายังพอมีเวทมนตร์ในตัว"

"ข้ารู้"

"ถ้าเจ้าใช้จะโดนมนุษย์ฆ่านะ"

"ข้าจะปลิดชีวิตมันก่อนจะทำแบบนั้น"

"งั้นข้าขอให้พรแห่งการทำลายแก่เจ้า"

สิ้นสุดเสียงคำพูด นารุน ได้มีออร่าที่น่าสยดสยองรุนแรงออกมารอบๆ ตัว ภายจิตใจเต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่อมนุษย์และเผ่ามาร

"เจ้าเด็กนั่นมันใช้เวทมนตร์ได้หรอ เวทมนตร์เป็นสิ่งศักสิทธิ์เศษมนุษย์อย่างพวกเจ้าไม่ควรจะได้ใช้มัน! "

ทหารทุกนายต่างบุกเข้าไปโจมตี นารุน แต่ผลมันไม่ได้เป็นอย่างที่ฝ่ายทหารคิด ทหารทุกนายที่บุกเข้าไปต่างเหลือแต่กระดูกจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร

"เจ้าฆ่าพ่อของข้า"

"ก็พ่อเจ้ามันทำตัวผิดปกติ! "

"นั่นไม่ใช่เหตุผล ข้าจะล้างแค้นให้พ่อข้า"

"เดี๋ยวสิหัดรู้ซะมั่งแกมันอยู่ระดับไหนไอชั้นต่ำ"

"แค่ฆ่าแกได้ก็ไม่ต้องสนใจระดับแล้ว"

ทันใดนั้นเหล่าเผ่ามารก็ได้มาจับตัวและห้าม นารุน ที่กำลังจะฆ่าทหารคนนั้น

"นี่หนูหยุดเถอะแล้วหนีไป"

"ถ้าเราฆ่าเค้าทั้งอาณาจักรจะบุกมาที่นี่นะ"

และอีกหลายคำเตือนที่เหล่าเผ่ามารได้พูดให้ฟัง

"แล้วทำไมพวกแกถึงไม่มีใครรับผิดสักคน"

หลังสิ้นสุดคำพูดของ นารุน เผ่ามารส่วนหนึ่งที่กำลังห้ามได้หายไปเหลือเพียงแต่กระดูกเหมือนพวกทหารก่อนหน้า

"นี่แกแม้แต่เผ่าพันธุ์ของตัวเองยังฆ่าได้อีกหรอ"

"ข้าไม่สน ถ้าพวกมันสักตัวยอมรับผิดพ่อข้าก็ไม่ต้องตาย"

"แปลว่าแกก็แค้นเผ่ามารที่ไม่รับด้วยสินะ"

"เจ้าต้องการจะสื่ออะไร"

"ถ้าข้าบอกตัวมารที่ทำผิดเจ้าจะไว้ชีวิตข้าไหม ข้ามีทั้งเงินทองและอำนาจมากมายเลยนะ สนใจมาเป็นทาสของข้าไหมหละ"

"บอกมาสิ"

"มารที่ทำก็คือ...ไม่มีหรอกไอโง่! ที่ข้าทำไปเพราะแค่อยากจะฆ่าพวกทาสแบบแกเฉยๆ "

ทหารพูดด้วยเสียงหัวเราะอันสะใจและรีบหยิบดาบแทงเข้าไปที่ตัวของ นารุน

"ไอโง่ใครเค้าสอนให้แกสู้แบบไม่ปิดจุดอ่อนกัน แกมันก็แค่ทาสที่มีเวทมนตร์นิดหน่อยเท่านั้นเอง"

"เลิกพูดโง่ๆ แล้วมองดีๆซะ"

สิ่งที่ทหารเห็นคือดาบที่สลายหายไปทั้งที่แทงเข้าไปในตัวแล้ว

"แกมันเป็นตัวอะไรกันแน่! "

"แกบอกเองไม่ใช่หรอว่าข้าเป็นทาส"

"เดี๋ยวสิข้าขอโทษข้าแค่จะทดสอบเจ้าเฉยๆ "

"สรุปแล้วคือแกฆ่าพ่อข้าเพราะอยากทำเฉยๆ งั้นหรอ แล้วเผ่ามารก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสินะ"

"ไม่ๆที่ข้าพูดไปเป็นเรื่องล้อเล่น! เพราะมารที่ทำมันไม่ยอมรับนั่นแหละพ่อแกเลยตาย"

"เป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยคำโกหกจริงๆ "

"คราวนี้ข้าพูดจริง! "

"งั้นก็ได้ข้าจะทดสอบเจ้าถ้ารอดข้าจะฟังเจ้าอีกนิด"

"ห้ะเดี๋ยวสิทดสอบหรอ ทดสอบอะไร"

นารุน ได้ใช้เวทมนตร์สร้างดาบขึ้นมาหนึ่งพันเล่มและแทงเข้าไปที่ชายทหารเรื่อยๆและยิ่งทหารตาย นารุน ก็ชุบชีวิตกลับมาจนกว่าดาบทั้งพันเล่มจะฝังเข้าไปที่ตัวจนหมด

"แกไม่ผ่านบททดสอบนะมนุษย์"

นารุน เดินหันหลังให้ศพทหารคนนั้นและฆ่าทหารที่เหลือจนหมด

"ข้าจะออกจากหมู่บ้านไปอยู่ที่ป่า พวกท่านไม่ต้องตามข้ามา"

นารุน บอกกับเผ่ามารในหมู่บ้านและเดินออกมามุ่งตรงสู่ป่าใหญ่

• 
  
• to be continued...